Ο μικρός Ρασίντ, η μητέρα του, Σαΐντα, και ο Αμίρ κατευθύνονται προς τα σύνορα, σε ένα απεγνωσμένο ταξίδι προς τη Δύση. Στο κατόπι τους ένας Έλληνας ανθυπαστυνόμος, ένας πράκτορας της CIA και δύο ανελέητοι ασασίνοι από τα βάθη του Αφγανιστάν. Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το παιδί σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα που στοιβάχτηκαν στην Ειδομένη τον σκληρό χειμώνα του 2016 ώστε να το αναζητούν τόσοι επικίνδυνοι άνθρωποι; Ήταν αρκετή η λάμψη των ματιών της Σαΐντα για να κάνει τον Αμίρ να απαρνηθεί τα πάντα για κείνη; Ποιο είναι το σκοτεινό μυστικό του Έλληνα αστυνομικού που απειλεί να τινάξει την αποστολή στον αέρα;
Παίρνοντας στα χέρια μου το βιβλίο με μαύρο φόντο, με μια κόκκινη γραφομηχανή και ένα άσπρο χαρτί με το «Κωδικό όνομα Ιαπετός» ο νους μου πήγε σε κάτι μυστηριακό, με πρωταγωνιστές πράκτορες. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «Ακόμη ένα καλλιτεχνικό εξώφυλλο του επιμελητή των εκδόσεων Δημήτρη Καραναστάση. Σε κεντρίζει αμέσως και θέλεις να το διαβάσεις αμέσως». Δεν ήξερα τι σήμαινε ο Ιαπετός. Το πληροφορήθηκα από το διαδίκτυο πριν αρχίσω να το διαβάζω. Πρόκειται για έναν πανάρχαιο κώδικα, η εκμάθηση του οποίου έχει διασωθεί από την ελεύθερη τεκτονική διδασκαλία. Σύμφωνα με αυτόν, η έκφραση των εννοιών απεικονίζεται γραφικά με τους φθόγγους του αλφαβήτου, ενώ θεωρείται ότι αντιστοίχως ισχύει σε όλες τις γλώσσες που έχουν ως ρίζα τους την ελληνική (ιαπετική ομογλωσσία). Αντίστοιχα με τη λεξαριθμική ισοψηφία, το «άθροισμα» των εννοιών που υποκρύπτει το κάθε γράμμα, εκφράζει ως σύνολο το νόημα και τη βαθύτερη ουσία της λέξης. Μου προξένησε ενδιαφέρον. Πιο κάτω διάβασα ότι ο Τιτάνας Ιάπετος ήταν ο γιος του Ουρανού και της Γαίας και θεωρείται ο Άρχων του κόσμου, προ της εποχής των Ολύμπιων Θεών. Τα παιδιά του ήταν ο Άτλας, που κράταγε όλο τον κόσμο στις πλάτες του και ο Προμηθέας, ο οποίος έδωσε μέσω της φωτιάς τη θεϊκή γνώση στους ανθρώπους… Το όνομα ΙΑΠΕΤΟΣ σημαίνει (ΕΝΑΣ) (ΕΧΕΙΝ) (ΠΑΝ) (ΕΚ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ) (ΣΗΜΕΙΟ) (ΣΥΝΟΛΟ) (ΣΤΙΓΜΑ), δηλαδή, σε ελεύθερη απόδοση, «αυτός που έχει το κλειδί όλης της γνώσης»… Η περιέργειά μου για το ποια μονοπάτια θα με οδηγούσε η υπόθεση του βιβλίου έγινε μεγαλύτερη και άρχισα να το διαβάζω. Με ταξίδεψε στα Εξάρχεια που μεγάλωσα αλλά συγχρόνως με λύπησε γιατί μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της Αθήνας έχει χάσει την αίγλη που είχε παλιότερα. Στη σελίδα 58 μας περιγράφει τις γκρίζες πολυκατοικίες, τις τέντες που κρύβουν τον ήλιο που σημαίνει ελπίδα. Και κάπου ανάμεσα υπάρχει η ΜΚΟ «Οικουμενικότητα» που βοηθά τους απογοητευμένους πρόσφυγες να βρουν μια ελπίδα. «Πήγα» νοερά μέχρι την οδό Φυλής, την Αχαρνών που με πολύ δυνατές περιγραφές ο συγγραφέας έδωσε το στίγμα της. Στη σελίδα 72, μου άρεσε που σκόπιμα (;) δεν ξέρω, δείχνει την απογοήτευση των Αμερικάνων αξιωματικών από τους Έλληνες συναδέλφους τους γιατί δεν περίμεναν να κοροϊδέψουν την Αμερικάνικη κυβέρνηση. Ήταν σίγουροι ότι οι Έλληνες θα υπακούουν πάντα στις εντολές των Αμερικάνων. Ο συγγραφέας, όσο προχωρά στην ιστορία, βάζει το μαχαίρι πιο βαθιά στην πληγή. Μας περιγράφει την εκπαίδευση των Νεοναζί, πώς στήθηκε και πώς εδραιώθηκε το ναζιστικό κίνημα, την άσχημη συμπεριφορά που δείχνουν στους μετανάστες, όπως στη σελίδα 149 αποκαλώντας τους «βρωμιάρηδες». Μου άρεσε πολύ η περιγραφή που ο μετανάστης φεύγει τρομαγμένος ενώ οι περαστικοί τους ρίχνουν ένα απαξιωτικό βλέμμα. Στη σελίδα 150, πολύ δυνατά περιγράφει όλο τον φόβο και τον τρόμο που θέλουν να μεταδώσουν στις ψυχές των πολιτών και προβάλλουν συνεχώς ως καραμέλα το τι θα γίνει αν «πλακώσουν» όλοι αυτοί στη χώρα μας. Θεωρούν τον εαυτό τους προστάτη όλων. Μας δείχνει τα αλισβερίσια των ομάδων που πλουτίζουν σε βάρος αυτών των ταλαιπωρημένων ψυχών που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα και πιστεύουν τις υποσχέσεις τους για φυγή στην Ευρώπη. Στη σελίδα 214, συγκινήθηκα πολύ με τον πατέρα του Ασλανίδη, του «Ιαπετού» που είδε τα ναζιστικά περιοδικά που διάβαζε ο γιος του. Το παραλήρημα του με συγκλόνισε. «Ρε Πόντιος είσαι» του φώναξα. «Δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια πράγματα; Εμάς που μας κυνήγησαν και μας έσφαξαν όπου και να πήγαμε; Δεν ντρέπεσαι; Δεν σκέφτεσαι το αίμα των παππούδων μας;» Και πιο κάτω «…τους αντιμετώπισαν σαν τουρκόσπορους. Έλληνες στην Τουρκία, Τούρκοι στην Ελλάδα. Παντού κυνηγημένοι και περήφανοι»
Από τη σελίδα 228, η αδρεναλίνη του αναγνώστη ανεβαίνει διαβάζοντας τα όσα έγιναν στην Ειδομένη. Η τελευταία ελπίδα για την ελευθερία. Μονιασμένοι οι πρόσφυγες προκειμένου να σωθούν «καλύτερα οι δυο μας παρά μόνες μας». Στη σελίδα 245, η Σάιντα είπε μια μεγάλη αλήθεια. Είπε ένα στίχο του ιερού βιβλίου «η σκληρότητα του Θεού είναι η απόδειξη της αγάπης του». Μα σ’ όλες τις θρησκείες δεν τη βλέπουμε αυτή τη σκληρότητα; Πόσες φορές αναρωτηθήκαμε βλέποντας νεκρές ψυχές, διαμελισμένα σώματα από πολέμους αν υπάρχει Θεός και γιατί αποδεικνύει έτσι την αγάπη του; Σοκαριστική και ανθρώπινη η εξομολόγηση του γιου στο προσκέφαλο του πατέρα. Κι όταν άδειασε η Ειδομένη, η Δανάη επέστρεψε στη βάση της για να συνεχίσει το έργο της στη ΜΚΟ. Ιαπετός και Ινδιάνος… Δυο θανάσιμοι εχθροί που βρήκαν κάτι πολύ δυνατό που τους ένωσε.
Ο κάθε αναγνώστης παίρνει τα μηνύματα που αυτός θέλει χώρια από αυτά που θέλει να δώσει ο συγγραφέας. Η δράση είναι αυτό το στοιχείο που κυριαρχεί. Ένα βιβλίο που γράφτηκε για τη σκληρότητα των ανθρώπων, την απόγνωση και την εξιλέωση. Τι ένιωσα τελειώνοντάς το; Ένα γερό σφίξιμο στο στομάχι.. Καλοτάξιδο να είναι Αντώνη Καρά, και πιστεύω να υπάρχει συνέχεια στις εκδοτικές σου προσπάθειες. Είναι από τα βιβλία που ο ιστορικός του μέλλοντος θα πληροφορηθεί πολλά γεγονότα που μακάρι να μείνουν στο παρελθόν. Οι πόλεμοι, τα κυκλώματα, αυτοί που πλουτίζουν σε βάρος των ταλαιπωρημένων αυτών ψυχών, οι νεοναζί… Μη ξεχνούμε ότι όλα στη ζωή είναι δανεικά. Η αμορφωσιά μας, η άγνοια της ιστορίας θα μας οδηγήσει πάλι στα ίδια μονοπάτια. Κι ας ευχόμαστε να μην είμαστε εμείς στη θέση τους. Καλή ανάγνωση.
Δημοσιεύθηκε στο Bookia