"Όσοι θέλουν να ονομάζονται γονείς έχουν άραγε τη ψυχική ωριμότητα να αναλάβουν τον ρόλο τους; Τα λάθη των γονιών μας τα κληρονομούμε. Οι πράξεις τους , ακόμη και η απουσία των πράξεων τους , καθορίζουν τη ζωή μας, το πώς θα εξελιχθεί, το πώς θα διαμορφωθεί».

Όταν τελειώσεις το νέο βιβλίο της Ελένης Γαληνού, «Μυστική Διαθήκη», νιώθεις ότι δεν γνωρίζεις τίποτε για τη πόλη που γεννήθηκες, που ζεις και περπατάς. Αποκαλύπτεται μπροστά σου μια άγνωστη Αθήνα με στοές, υπόγειες σήραγγες, εξωκκλήσια που δεν γνωρίζεις την ιστορία τους και ας περνάς συνεχώς από μπροστά τους.

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Μόλις το έπιασα στα χέρια μου κοίταξα το εξώφυλλο που μου θύμισε μια Παιδούπολη τα χρόνια του εμφυλίου. Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο, διαπιστώνω  πώς το εκκλησιαστικό οικοτροφείο του Βόλου, είναι ο χώρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία του βιβλίου. Σκέφτηκα πώς δεν «έπεσα» πολύ έξω. Διαβάζοντας, μου άρεσε η γραφή του, οι εικόνες του και δεν ήθελα να το αποχωριστώ.

«Η μουσική δεν είναι μια Τέχνη που έχει όρια και σύνορα. Έχει διασυνδέσεις με όλες τις Τέχνες και απλώνεται στην κοινωνική ζωή. Θα έλεγα πως η μουσική είναι η ίδια η ζωή. Βλέπω και συνειδητοποιώ πως, αν θέλεις να νιώσεις την κοινωνία, νιώσε πρώτα τη μουσική…»

Νότης Μαυρουδής

Πώς μια κιτρινισμένη φωτογραφία μπορεί να γεννήσει μνήμες; Τι είναι αυτό που μια φωτογραφία φέρνει στο χαρτί για να γίνει κτήμα των επόμενων γενεών; Ο Μάκης Πάνος έγραψε ένα βιβλίο 395 σελίδων που το «ρούφηξα» κυριολεκτικά. Με συνεπήρε το ιστορικό ταξίδι μέσα από τους ήρωες και τις προκαταλήψεις τους. Δεν έχω διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του. Ήταν το πρώτο του και με κέρδισε αμέσως. Πολλές φορές βλέπουμε παλιές φωτογραφίες και ξεπηδούν ιστορίες, μνήμες καταχωνιασμένες, μυστικά που κρύβουν πολύ πόνο, προκαταλήψεις. Ο συγγραφέας βρήκε την ιστορία, τους ήρωες και έφερε σε επιφάνεια μυστικά που κρυβόταν για δεκαετίες πίσω από αυτή. 

«Ο Θρύλος του Ασλάν Καπλάν» είναι το νέο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη από τις εκδόσεις Άγρα. Το να γράψω για την γλώσσα, τη ροή  και το ύφος του συγγραφέα είναι πιστεύω περριτό. Οι τούρκικες λέξεις που υπάρχουν διάχυτες μέσα στο βιβλίο δεν κουράζουν. Τετρακόσια χρόνια μας είχαν κατοχή. Μήπως δεν τις έχουμε ενσωματώσει στο λεξιλόγιο μας; Όσοι είναι αναγνώστες των 35 βιβλίων του, των μεταφράσεων καθώς και των άρθρων του τόσα χρόνια σε αξιόλογα λογοτεχνικά περιοδικά γνωρίζουν πολύ καλά ότι είναι από τους αξιόλογους λογοτέχνες  της Ελληνικής λογοτεχνίας. Και είναι οι φανατικοί αναγνώστες του. Άλλωστε , ότι τα βιβλία του εκδίδονται από τις εκδόσεις Άγρα είναι το διαβατήριο που  τον καθιστά ξεχωριστό.  

Ένα βιβλίο που διαβάζοντας το σε φορτίζει με έντονα συναισθήματα. Νιώθεις ότι όσο γυρνούν οι σελίδες,  γίνεσαι συμμέτοχος σε μια καθηλωτική ιστορία που σε  οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια που πολλές φορές σε τρομάζουν μα η περιέργεια δεν σ’ αφήνει να σταματήσεις αυτό το ταξίδι . Το διάβασα μόλις σε τρεις μέρες. Η αγωνία με κατέκλυσε. Όταν το τελείωσα δεν ήξερα ακόμη πού σταματά ο μύθος και πού αρχίζει η αλήθεια αφού όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται μπορούν άνετα να θεωρηθούν αληθινά.

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Έκδοση του Πολιτιστικού Ιδρύματος Τράπεζας Πειραιώς

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου Σαμοθράκη

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Σε όσους αναγνώστες αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα , πιστεύω ότι το βιβλίο της Ελευθερίας Χατζοπούλου θα τους αγγίξει και θα τους συγκινήσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που στη διάρκεια της ανάγνωσης φορτίστηκα συναισθηματικά. Γιατί; Ξετυλίγει την ιστορία μιας άγνωστης λογοτεχνικά Θράκης, επηρεασμένη από τις αφηγήσεις των γιαγιάδων της και των άλλων μεγαλύτερων γυναικών της πατρίδας της και τις έβαλε έντεχνα στο στόμα των ηρωίδων της. Η Σουμέλα η Πόντια, και η Βερονίκη η Αρμένισσα, κουβάλησαν το προσωπικό τους δράμα και το φορτίο της γενοκτονίας των συμπατριωτών τους στις αποσκευές τους.

«Τι είναι για μένα η Ελλάδα; Να, σαν να τη βλέπω τώρα δα μπροστά μου... Μια γυναίκα λεβέντισσα, μια γυναίκα αρχόντισσα που στέκει περήφανη κι αγέρωχη. Με τη λευκή την πουκαμίσα της, τη χρυσοποίκιλτη φορεσιά της. Μπορώ, θαρρείς, ν’ αγγίξω το υφάδι της. Μία γυναίκα στριμωγμένη στη γωνιά, απ’ όλους σας κυκλωμένη. Μα πάνω της βαστάει λεπίδι, και το ’χει πιότερο να πεθάνει παρά να πέσει στα βρομερά σας χέρια!»