«Τώρα μιλάτε μ’ έναν αγρότη, που πασχίζει να συνδεθεί και πάλι με τη μήτρα που τον γέννησε. Τη γη, το νερό και τον αέρα. Και τούτη είναι η μόνη σοφία που πρέπει να θεμελιώσουμε από την αρχή, αν επιθυμούμε να περισώσουμε κάτι»
Η Μαίρη Κόντζογλου, μετά από τη διλογία της «Σκουριά και χρυσάφι», ιστορικά μυθιστορήματα, με τη γνώριμη λογοτεχνική γραφή της, που αγαπήθηκαν από τους αναγνώστες, έρχεται αυτή τη φορά, με διηγήματα, που έχουν θέμα, τι άλλο; την πανδημία, τον εγκλεισμό και τις συνέπειες τους. Τα ονόμασε διηγήματα κοινής ανησυχίας, κι έτσι είναι, βαθιά ανθρώπινα, ρεαλιστικά, αιχμηρά. Και ανήσυχα, όπως δηλώνει και ο τίτλος. Μας θυμίζει σκηνές που βιώσαμε, καταστάσεις περίεργες, χαρακτήρες που γνωρίσαμε στα απέναντι μπαλκόνια, στην πολυκατοικία μας, που δεν λέγαμε ούτε καλημέρα μαζί τους πολλές φορές γιατί οι καθημερινοί ρυθμοί μας ήταν έντονοι και δεν είχαμε χρόνο για περαιτέρω γνωριμίες. Κωμικοτραγικές οι περισσότερες σκηνές, αλλά τόσο οικείες
Μετά τα βιβλία της «Οι δρόμοι της βροχής» και «Ανομολόγητες αλήθειες», η Ελευθερία Χατζοπούλου επανέρχεται με το τρίτο βιβλίο της, «Οι εποχές της καταχνιάς» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μ’ ένα ωραίο εξώφυλλο που μας παραπέμπει ακριβώς εκείνες τις μαύρες εποχές για την πατρίδα. Η συγγραφέας, μας συστήνει την ξεριζωμένη οικογένεια του Θρακιώτη Αντώνη Καραντρέα και της Καλλιώς, με τα παιδιά τους, Φώτη, Ανδρέα και Φιλιώ, που οδηγούνται σε ένα μαρτυρικό οδοιπορικό, αλλάζοντας πόλεις, παλεύοντας να επιβιώσουν, μέχρι να βρουν απάγγειο. Θα το βρουν; Μέσα από τις 511 σελίδες του, οι Βαλκανικοί, ο Μεγάλος Πόλεμος, η τριπλή βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, ο εμφύλιος, και τα επακόλουθα του, συνθέτουν το χρονικό πλαίσιο που κινείται το μυθιστόρημα.
Ο Γιώργος Σ. Πολίτης επανέρχεται μετά το «Προξενιό της Ιουλίας», με ένα νέο συναρπαστικό βιβλίο, «Το τελευταίο φιλί» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Οι σπουδές του σε φιλοσοφία και ψυχολογία όπως και η αναφορά του αρχικά, στο σημείωμα του συγγραφέα, βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει ότι αυτό το βιβλίο δεν έχει στόχο να είναι ακόμη ένα ιστορικό βιβλίο που θα αποτυπώνει πιστά τα γεγονότα την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχή, αλλά ένα ανάγνωσμα που θα εμβαθύνει στην ψυχή των πρωταγωνιστών ώστε να τους φέρει σε μας ολοζώντανους και πραγματικούς. Και πράγματι, πετυχαίνει τον στόχο του με τρόπο απόλυτο, αφού δεν θέλουμε να αφήσουμε από τα χέρια μας αυτό το νέο του πόνημα.
Ένα χρόνο μετά το «Μποστάνι Δημοκρατίας», ο Αντώνης Χαριστός έρχεται μ’ ένα νέο βιβλίο «Οι μαστοί των Αθηνών», πάλι από τις εκδόσεις Γράφημα. Ο Αντώνης Χαριστός είναι επίσης μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας και αρχισυντάκτης των εντύπων αυτής, όπως του Παιδικού Αναγνωστηρίου, των Εκδοτικών Νέων και του Λογοτεχνικού Δελτίου. Μια συλλογική δουλειά νέων ανθρώπων που αγαπούν τη λογοτεχνία και τους αξίζουν συγχαρητήρια.
Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Πέρασαν πενήντα περίπου χρόνια από τότε που πρωτοακούσαμε τη διαφήμιση «Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ» στα θερινά σινεμά της πόλης μας, και την περιμέναμε με χαρά για να μιμηθούμε τη φωνή. Δεν θυμάμαι αν μιλούσαμε μετά για την ταινία ή τον συμπαθητικό καλόγερο πάνω στο γαϊδουράκι. Μετά από τόσα χρόνια είδαμε το όνομα Ακάκιε, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, γραμμένο από τον συγγραφέα Κώστα Κρομμύδα, από τις εκδόσεις Διόπτρα.
«Σαντέ ήταν το πρώτο τσιγάρο μου και λικέρ τριαντάφυλλο το πρώτο πιοτί μου. Και όνομα και φίλους και άντρες και τόπους και μυαλά και γνώμη τα άλλαξα και τα παράλλαξα. Τσιγάρο και λικέρ ποτές»
Πώς να μην αγαπήσεις, να μη συμπονέσεις τη Ζαχαρώ, το κορίτσι με το κόκκινο φουστάνι, από το Γκουλέμα Ρέκα, ένα χωριό του Βερμίου, κοντά στο '33, που ξεδιπλώνει τη ζωή της και νιώθεις πως τα χέρια σου καίνε από το πυρωμένο κάρβουνο; Έτσι ένιωσα όταν πήρα στα χέρια μου το πρόσφατο βιβλίο της Πασχαλίας Τραυλού, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μ’ ένα όμορφο εξώφυλλο που σε προδιαθέτει να το ανοίξεις όταν το βρεις στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Μετά από μια εξάχρονη ποιητική απουσία, η Πιεριέας Ποιήτρια Μίνα Παπανικολάου έρχεται με τα «Στιγμιότυπα αβύσσου», μ΄ ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο, που επιμελήθηκε ο εκδότης Νικόλας Τελλίδης και συμβολίζει την άβυσσο που καταπίνει την ίδια ποιήτρια αλλά και όλους εμάς που μπλέκουμε στα δίχτυα της. Η ποιήτρια ξεδιπλώνει λέξη-λέξη τα συναισθήματα της και τα ακουμπά στο χαρτί, προσπαθώντας να κατανοήσει το απόλυτο. Ερωτά μέσα από τα ποιήματα της γιατί δεν ζούμε ως κανονικοί άνθρωποι; Γιατί τα διάσπαρτα εγώ μας δεν ανταμώνουν με το εμείς, στο στροβίλισμα του χρόνου; Νιώθει πως μας καίει ο καυτός ήλιος, που δεν είναι καθόλου συμπονετικός, που μας αφυδατώνει αν και σταθήκαμε μπροστά του διεκδικώντας το φως του. Μας καλεί να μη πιστεύουμε στα παραμύθια γιατί είναι επικίνδυνα. Θα ξυπνήσουμε μια στιγμή και θα βρεθούμε μπροστά σε μια άβυσσο, που δεν θα υπάρχει έξοδος κινδύνου. Συνδιαλέγεται με τις Ερινύες , ορθώνει ανάστημα και θέλει σκαλί-σκαλί να φτάσει στην Ουτοπία.
Μετά από τέσσερα χρόνια εκδοτικής απουσίας, η Ελένη Τσαμαδού έρχεται μ’ ένα πολύ δυνατό και ανατρεπτικό μυθιστόρημα, για να μας συγκινήσει αλλά και να μας βάλει στα σκοτεινά τούνελ της μνήμης, του υποσυνείδητου αλλά και του πεπρωμένου ή του κισμέτ.