Tη Ρέα Γαλανάκη τη γνώρισα, την άκουσα στο 6^ο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας, που είχε γίνει στον Πύργο της Τήνου, στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας το 2018, που μίλησε για το βιβλίο της «Δυο γυναίκες δυο θεές». Την παρακολουθώ συγγραφικά πολλά χρόνια γιατί έχω ξεχωρίσει τη γραφή της. Τελικά, τι είναι ο «Εμμανουήλ και η Αικατερίνη»; Παραμύθι που δεν είναι παραμύθι, μυθιστόρημα ή αυτοβιογραφία; Ποια ήταν η εσωτερική της ανάγκη να γράψει την ιστορία των γονιών της;

Εξήντα χρόνια μουσική, έξι βιβλία, διεθνείς διακρίσεις, άπειρες δισκογραφικές συμμετοχές. Ονειρευτήκαμε, ταξιδέψαμε με τις μουσικές του. «Άκρη δεν έχει ουρανός», «Πρωινό τσιγάρο» ήταν τα πρώτα μου ακούσματα. Οι μουσικές του με συντρόφευσαν όλα τα όμορφα χρόνια και με ενέπνευσαν ακούγοντας σας και γράφοντας τα δικά μου ποιητικά έργα. Τον έχω ακούσει σε συναυλίες του, τον απόλαυσα στη μουσική σκηνή του καφέ Παράσταση στα Εξάρχεια.

Τούτη η συνέντευξη δίνεται με αφορμή του τελευταίου του βιβλίου από τις εκδόσεις Άπαρσις, «Επίκαιρα και διαχρονικά». Χρονογραφήματα που προβληματίζουν, που τσιγκλούν τις ευαίσθητες χορδές μας.Η τιμή που μου έκανε είναι μεγάλη…

Κύριε Νότη Μαυρουδή, αν και στεγαζόμαστε στην ίδια εκδοτική ομπρέλα Άπαρσις, σας ευχαριστώ θερμά που δεχτήκατε και διαθέτετε τον πολύτιμο χρόνο σας. Πώς αποφασίσατε να εκδώσετε τις προσωπικές σας ανησυχίες;