Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
«Τι κι αν γεννηθήκαμε από το φως;
Κινδυνεύουμε να καούμε από τις αστραπές μας,
Κινδυνεύουμε να ανατινάξουμε
Το παντοδύναμο οπλοστάσιο μας.»
Η πρωτόλεια ποιητική συλλογή της συντοπίτισσας ποιήτριας Ειρήνης Γκόλτσιου με τον τίτλο «Υπέρηχοι» από τις εκδόσεις Εντευκτήριον, έφτασε ως δώρο στα χέρια μου και πράγματι ήταν πολύ όμορφο. Με εξώφυλλο, μια όμορφη αφαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Εικαστικού φωτογράφου Παναγιώτη Φτάρα, η ποιήτρια μας καλεί στα ποιητικά της μονοπάτια. Δεν είναι όμως πρώτη φορά που ακούμε ποιήματα της όσοι παρακολουθούμε την πορεία των πολιτιστικών δρώμενων της πόλης. Έχει χρόνια που γράφει αλλά τώρα ήρθε η ώρα να εκδώσει. Αυτές οι ανησυχίες της έπρεπε να βγουν στο χαρτί και να τις διαβάσουν περισσότεροι αναγνώστες.
Μοναχά ο τίτλος της ποιητικής αυτής συλλογής «Υπέρηχοι» σε προϊδεάζει πώς θα διαβάσεις ποιήματα ψυχής, ανησυχίας, προβληματισμών και πίκρας για τη σημερινή πόλη αλλά και για το άγνωστο μέλλον. Μια διείσδυση στην ανήσυχη ψυχή της όπως ακριβώς φαίνεται ξεκάθαρα στο μηχάνημα του υπέρηχου. Και φαίνεται αισθητά πώς για να επιλεχτούν τούτα τα τριάντα ποιήματα έκανε πολλούς υπέρηχους. Γραμμένα για μια δύσκολη εποχή με τις απαγορεύσεις της, για την ανεργία που μαστίζει και για μια καθημερινότητα χωρίς ελπίδα, με απόγνωση. Υπαρξιακή αγωνία μας μεταφέρει η ποιήτρια μέσα από τους στίχους της. Μας καλεί να αφουγκραστούμε τις ανησυχίες της σημερινής πραγματικότητας που από μόνη της σε καλεί να της απευθυνθείς κοφτά και σκληρά. Οι εποχές άλλαξαν. Όπως και οι άνθρωποι . Τα προβλήματα και τα συναισθήματα. Τι άλλο είναι η Ποίηση εκτός από το ξεγυμνώνεις τον εαυτό σου και να τον δεις καθάριο μέσα από τον καθρέφτη; Οι νέοι άνθρωποι γράφουν με την σκληράδα που τους περιβάλλει η κοινωνία, η χώρα, η πατρίδα. Με οδηγό την οργή και το παράπονο ματώνουν τις λευκές σελίδες. Και η Ειρήνη Γκόλτσιου κατάφερε άριστα ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς να μεταφέρει άριστα την οργή της στο χαρτί. Το ποίημα «Απόγνωση» το ξεχώρισα και σας το καταθέτω:
Ο καιρός άλλαξε βάναυσα.
Η γιαγιά μου σταμάτησε να πλέκει πουλόβερ
για τους στρατιώτες στο μέτωπο.
Πήρα τις δυο μεγάλες βελόνες
και κάρφωσα την απόγνωση μου στον τοίχο.
Την παρατηρώ αιωρούμενη από το ταβάνι.
Δεν δείχνει να έχει λαβωθεί καθόλου,
ούτε σταγόνα αίμα.
Μόνο τα πλοκάμια της άπλωσε στο δωμάτιο
και χτυπούν τα τζάμια των παραθυριών
διώχνοντας τα σπουργίτια.
Καλοτάξιδο να είναι…..