Μετά από μια εξάχρονη ποιητική απουσία, η Πιεριέας Ποιήτρια Μίνα Παπανικολάου έρχεται με τα «Στιγμιότυπα αβύσσου», μ΄ ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο, που επιμελήθηκε ο εκδότης Νικόλας Τελλίδης και συμβολίζει την άβυσσο που καταπίνει την ίδια ποιήτρια αλλά και όλους εμάς που μπλέκουμε στα δίχτυα της. Η ποιήτρια ξεδιπλώνει λέξη-λέξη τα συναισθήματα της και τα ακουμπά στο χαρτί, προσπαθώντας να κατανοήσει το απόλυτο. Ερωτά μέσα από τα ποιήματα της γιατί δεν ζούμε ως κανονικοί άνθρωποι; Γιατί τα διάσπαρτα εγώ μας δεν ανταμώνουν με το εμείς, στο στροβίλισμα του χρόνου; Νιώθει πως μας καίει ο καυτός ήλιος, που δεν είναι καθόλου συμπονετικός, που μας αφυδατώνει αν και σταθήκαμε μπροστά του διεκδικώντας το φως του. Μας καλεί να μη πιστεύουμε στα παραμύθια γιατί είναι επικίνδυνα. Θα ξυπνήσουμε μια στιγμή και θα βρεθούμε μπροστά σε μια άβυσσο, που δεν θα υπάρχει έξοδος κινδύνου. Συνδιαλέγεται με τις Ερινύες , ορθώνει ανάστημα και θέλει σκαλί-σκαλί να φτάσει στην Ουτοπία.
Κοφτερές οι πέτρες όπου η ψυχή της δοκιμάζεται για να φτάσει μέχρι εκεί. Αυτογνωστικά τα ποιήματα της, από τη σιωπή οδεύει στον ήχο, χτυπά τα τύμπανα της λύτρωσης και αναδύεται νικήτρια από το σκοτάδι. Πόσο επίπονη είναι αλήθεια αυτή η κατάδυση ψυχής, για την ίδια αλλά και για όλους εμάς; Θα μπορέσουμε να σπάσουμε μαζί της τις αλυσίδες που μας κρατούν δέσμιους στις προκαταλήψεις, τα μη και τα πρέπει; Θα τα καταφέρει; Θα τα καταφέρουμε; Θα πραγματοποιηθεί το θέλω της; Θα δείξει σε μας τους αναγνώστες το μονοπάτι για να δούμε το φως; Θα καταφέρει να κάνει την μικρή της προσωπική επανάσταση; Είναι αλήθεια πως αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, δεν τον ξεγυμνώσουμε, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον άλλο, τον διπλανό μας. Αν δεν λυτρώσουμε τον εαυτό μας, πώς θα νικήσουμε τα σάπια απολιθώματα της κοινωνίας που μας βασανίζουν; Γι αυτό άλλωστε δεν υπάρχει η Ποίηση; Η Μίνα Παπανικολάου αφήνει πίσω το παρελθόν για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Να κλείσει τους λογαριασμούς μαζί του. Οι συναισθηματικές εντάσεις υπάρχουν σε όλα τα ποιήματα της.
Στο ποίημα «Θαυμαστή πηγή» θα δούμε την ποιήτρια να νιώθει δραπέτιδα των ονείρων που έφτιαξαν οι άλλοι για λογαριασμό της.
Πώς ξέρεις τι ήμουν πριν την Άνοιξη;/Πώς έφτιαξες τη μορφή μου; /Πού πραγματικά έψαξες /και με δάχτυλα ματωμένα από αλαζονεία/βρήκες τις ρίζες μου;/Τίποτα δεν βρήκες/Τίποτα δεν κατάλαβες /Τίποτα δεν κατέκτησες/…
Λυρική η ποιήτρια αναστοχάζεται, προβληματίζει αλλά και αποδεικνύει πως ο άνθρωπος βρίσκεται πέρα από πολιτικές ιδεολογίες και δογματισμούς. Η ίδια νιώθει την πατρίδα πως βρίσκεται συνεχώς στη σπάθα της προδοσίας και πονά μαζί της. Από το ποίημα «Εξομολόγηση» καταθέτω μερικούς στίχους για την πατρίδα: Μάνα γλυκιά και καημέ μου, πατρίδα/που σε ταπείνωσαν τόσοι!/Κι εγώ που τάχτηκα /να είμαι των αγαλμάτων σου το μέταλλο/πως καταδέχτηκα άνθρωπος/για τους απάνθρωπους να γίνω;/
Η Μίνα Παπανικολάου χρειάζεται την ποίηση, είναι η ανάσα της , η ανάγκη ύπαρξης της ώστε να επιβιώσει στον σκληρό κόσμο που ζει. Είναι το βότανο που της χαρίζει η ζωή για να συνεχίζει να βάζει τα νέα θεμέλια της παραπέρα πορείας της. Κλείνω μ’ ένα ποίημα που μιλά για την Ποίηση και τη θέση που έχει στη ζωή της.
Πόσο σ’ αγάπησα Ποίηση!
Γράφουμε
συνεχίζουμε νύχτες ατέρμονες το σκοπό μας.
Να ακουμπά η μελάνη στο χαρτί
λες κι αν σταματήσουμε
θα κοπεί το νήμα της ζωής μας.
«Η ψυχή καταγράφει εκείνα που η νόηση δεν τολμά». Καλοτάξιδη να είναι η νέα ποιητική σου συλλογή Μίνα Παπανικολάου!