Το αναγνωστικό κοινό της Κατερίνης είχε τη τύχη να ακούσει τον συγγραφέα Θοδωρή Παπαθεοδώρου και την ευκαιρία να απολαύσει μια πολύ όμορφη παρουσίαση το βραδάκι της 19ης Απριλίου στο βιβλιοπωλείο Νέστωρ. «Γυναίκες της μικρής πατρίδας» λοιπόν. Ποιες ήταν αυτές οι γυναίκες που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία μα έμειναν τόσο άγνωστες και ξεχασμένες από τη πένα του ιστορικού; Πόσοι γνωρίζουν τα γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα, τους τόπους και τα πρόσωπα που έπαιξαν μεγάλο ή μικρότερο ρόλο στον Αγώνα;
Η Δέσποινα Νέστωρα, ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου «Νέστωρ» καλωσόρισε το συγγραφέα στο βιβλιοπωλείο ο οποίος ευχαρίστησε τους ανθρώπους του για τη βοήθεια και την αμέριστη συμπαράσταση που προσφέρουν στους συγγραφείς τονίζοντας την αξία των παραδοσιακών βιβλιοπωλείων. Επίσης ευχαρίστησε τις εκδόσεις Ψυχογιός που στηρίζουν τόσα χρόνια τον ίδιο μα και τα βιβλία του.
«Το διάβασες; Πες τη γνώμη σου στο Bookia!»
Γίνε μέλος και βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο ή γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!
Μίλησε για το ιστορικό μυθιστόρημα που υπηρετεί με συνέπεια και πάθος. Το καθαρό ιστορικό μυθιστόρημα πρέπει να πατά γερά πάνω στα ιστορικά γεγονότα. Θα ήθελα η ιστορία και η λογοτεχνία να περπατούν αντάμα-αντάμα, χέρι-χέρι χωρίς η μια να εξοβελίζει την άλλη. Διαβάζοντας το να παίρνουμε ψήγματα ιστορίας. Μπορούν τα ιστορικά μυθιστορήματα να αλλάξουν τον κόσμο; Όχι αλλά μπορούν να αλλάξουν εμάς. Τον τρόπο σκέψης και ο καθένας από μας θα αλλάξει την ιστορία. Λαοί και έθνη που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους νομοτελειακά θα τα επαναλάβουν.
Τα ιστορικά μυθιστορήματα βάζουν το λιθαράκι τους για την αποτροπή αυτής της κατάρας, της λήθης. Δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με τα μεγαλεπήβολα ιστορικά γεγονότα αλλά τα σκοτεινά, αυτά που δεν θα τα βρούμε στην σχολική ύλη, που δεν συζητάμε, αλλά αυτά που κρύβονται κάτω από το χαλί. Μετά την τετραλογία του εμφυλίου καταπιάστηκα με τον Μακεδονικό Αγώνα που δεν γνωρίζουμε. Ακόμη και οι Μακεδόνες, οι Θρακιώτες δεν γνωρίζουν. Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι βιωματικό.
Σελίδα με σελίδα ο αναγνώστης ζει τους ήρωες, τα γεγονότα, στους τόπους.» Μας μίλησε για το ιστορικό πλαίσιο, για τους Βούλγαρους και τις βιαιοπραγίες τους, για τις Εξαρχίες, για τη βοήθεια που ζητούσαν από τους Αθηναίους και έπαιρναν την άρνηση τους, για τους Κρήτες, τους Ρουμελιώτες και τους Μωραίτες που έσπευσαν να βοηθήσουν τους Μακεδόνες. Όχι φυσικά ότι η δική μας πλευρά δεν έκανε εγκλήματα. Ο συγγραφέας ήθελε να γράψει ένα βιβλίο με ψυχή, πήγε σε τόπους όπου πήρε μαρτυρίες και πήρε το πάθος τους. Όπως στη Στάτιστα, στα Κορέστια που μίλησε με τον 92χρονο που συντηρεί το μουσείο του Παύλου Μελά. Ο οποίος εκτός από περιουσία έδωσε ζωή. Για τον Ίωνα Δραγούμη, για τον Καραβαγγέλη.
Ο Μακεδονικός αγώνας ήταν αγώνας ψυχών. Και οι γυναίκες που δεν εμφανίζονται στην ιστορία, οι γυναίκες που κουβαλούν τα πυρομαχικά, οι αγρότισσες, οι πράκτορες Α και Β’ τάξης που μετέφεραν κώδικες στα μισοφόρια τους. Και οι διδασκάλισσες που θυσιάστηκαν για να μη διδάσκουν Βουλγαρικά. Η Χατζηγεωργίου που θέλησαν να τη δωροδοκήσουν μα δεν τα κατάφεραν. Την εκβίασαν, τη κατακρεούργησαν. Ακόμη η Παπαθεοδώρου, η Πάικου που της έκοψαν τη γλώσσα για να μη διδάσκει Ελληνικά και πόσες άλλες που η Ιστορική πέννα δεν χάλασε μελάνι. Ακόμη μίλησε για την ατομική και τη συλλογική ευθύνη. Ενδιάμεσα οι αναγνώστες παρακολουθούσαν βίντεο με τους τόπους, τα πρόσωπα, τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν στο βιβλίο.
Ο συγγραφέας απήντησε σε ερωτήσεις και τοποθετήσεις και των αναγνωστών, φωτογραφήθηκε και υπέγραψε τα αντίτυπα του βιβλίου του.
Μεταδοτικός, πηγαίος, γνώστης της ιστορίας, αυτής της σκοτεινής που οι ιστορικοί αγνοούν όπως τις «Γυναίκες της μικρής πατρίδας». Θέλαμε να τον ρωτούσαμε πολλά μα το βιβλίο θα λύσει πολλές απορίες μας.
«Τούτος ο κόσμος έχει φτιαχτεί από άντρες για άντρες, εμείς υπάρχουμε μόνο για να τον γεμίζουμε με περισσότερους… Μας μαθαίνουν τη γλώσσα και μας απαγορεύουν να μιλάμε. Μας μαθαίνουν γράμματα και μας απαγορεύουν να γράφουμε…»