Ακόμη μια φορά, η Τήνος αποδεικνύει, χωρίς να το χρειάζεται, ότι δεν είναι μόνο θρησκευτικό νησί αλλά της Τέχνης και της Δημιουργίας. Δεν αντιλέγω ότι αν δεν υπήρχε η Μεγαλόχαρη, μπορεί να γινόταν ένα πολύ κοσμικό νησί με άσχημες κοσμοπολίτικες εικόνες. Όμως τώρα, κρατά ισορροπίες και τα τελευταία χρόνια έχει ανεβεί κατά πολύ ο πήχης του πολιτισμικού τουρισμού. Ο ταξιδιώτης που έρχεται με την οικογένεια του, γνωρίζει την ιστορία και τη Τέχνη, αναζητά, θαυμάζει το περιβάλλον, τα όμορφα χωριά της ενδοχώρας και προπάντων τα μουσεία και τους ανθρώπους δημιουργούς της. Της πέτρας, του μαρμάρου και του Λόγου, της Ποίησης και συγγραφής.
Ο συγγραφέας και ποιητής Γιώργος Αλβέρτης ανέλαβε λοιπόν γι αυτό το καλοκαίρι να διοργανώσει και να επιμεληθεί ποιητικές βραδιές, όπως αυτός τέλεια παρουσιάζει, ώστε να γνωρίσει ο ταξιδιώτης αλλά και ο μόνιμος κάτοικος του νησιού, τον ποιητικό πλούτο του.
Τηνιακοί Ποιητές θα ξεδιπλώσουν τα συναισθήματα τους και θα υμνήσουν το νησί μέσα από τους στίχους τους. Χώρος φιλοξενίας, το όμορφο καφέ-βιβλιοπωλείο «Αντίλαλος», στο κέντρο της Χώρας. Ένας ζεστός και εγκάρδιος πολυχώρος που γίνονται πολλά όμορφα δρώμενα. Οι ποιητές που φιλοξενούνται είναι ο Αλέκος Φλωράκης, ο Χρήστος Κούκης, η Ελίνα Αφεντάκη και ο Βαγγέλης Καλλικάκης.
Στην σοφίτα λοιπόν του όμορφου αυτού χώρου, στις 20 Ιουλίου, έγινε η αρχή. Μαζευτήκαμε οι εραστές της Ποίησης και φίλοι του πολυγραφότατου λαογράφου και Ποιητή της γενιάς του ’70, Αλέκου Φλωράκη. Τον περασμένο χειμώνα, το Bookia, είχε δημοσιεύσει συνέντευξη του που είχε δοθεί στη γράφουσα. Με τον Γιώργο Αλβέρτη, τον Αλέκο Φλωράκη και τον ποιητή Βαγγέλη Καλικάκη που διάβασε ποιήματα του τιμώμενου, με μουσική και εικόνα, ταξιδέψαμε και γνωρίσαμε το πλούσιο συνολικό του έργο. Επίσης ακούσαμε ποιήματα από τη νέα του ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Κοροτζή «Τα δέντρα εισβάλλουν από το παράθυρο".
Σε ανώνυμη κόρη
Ρίγανη, δυόσμο και λεμονανθό,
μυρωδικά απ’ τον κόρφο σου
Μού χάρισες.
Αχρείαστα
εγώ τον κόρφο επιθυμώ
πού αυτός τους έδωσε το μύρο.
Μεταξύ απαγγελιών, εικόνων και μουσικής, είπε για τον Ποιητή Αλέκο Φλωράκη, ο Γιώργος Αλβέρτης: «Η ποιότητα και η ποσότητα των έργων εντυπωσιακή. Το αντικείμενο κυρίως ομφαλοτήνιο, τόσο που σε κάνει ν’ αγαπήσεις μέσα από τα έργα τούτο το ανεμοδαρμένο και μακραίωνο νησί. Κι είναι αυτή η αγάπη του για το νησί μας μοναδική. Πόσο Τυχεροί όλοι εμείς που συναναστρεφόμαστε τον Αλέκο Φλωράκη. Το βάθρο του είναι στερεωμένο και σφηνωμένο σε γρανίτη. Στέρεες σπουδές, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Εντρυφήσεις εμπεριστατωμένες στο θέμα που επιλέγει να προσεγγίσει. Αποσυνθέτει για να συνθέσει καλύτερα, είτε είναι έργο επιστημονικό είτε είναι ποιητικό. Και αποδεικνύει σε κάθε του έργο πως γνωρίζει άριστα την έκταση του χρόνου, το χρώμα των αισθημάτων, το υπόστρωμα και την αιτία των γεγονότων. Το νησί μας αναδεικνύεται μέσα από τον ευάερο λόγο του! Στον ποιητικό του λόγο οι στιγμές της καθημερινότητας γίνονται ευτυχίας καθημερινότητα, εκεί ''βρίσκει'' τον εαυτό του με την ένταση του εφήβου, η ματιά του εκεί ''ζει'' κάθε του θάνατο, εκεί νιώθει ελεύθερος, εκεί συναντά κάθε του ανάσταση. Εκεί συναντά τον άνθρωπο «Αλέκο», ζει την κάθε του αναπνοή και μανιωδώς αντιπαλεύει το τέλος γιατί δεν θέλει να καταλήξει δυο ημερομηνίες με μια παύλα ανάμεσα, πριν βιώσει με πάθος κάθε του βήμα... Η ποίηση του Α. Φλωράκη είναι στιβαρή, στέρεη, ισορροπημένη, στοχαστική με διάχυτο το λυρικό στοιχείο. Μια ποίηση που αρέσκεται να " αφηγείται " σε άκρα συμπύκνωση σύντομα σχεδόν ακαριαία στιγμιότυπα- στάσεις ζωής. Συμβαίνουν τόσα στη ζωή. Άσχημα και όμορφα. Μα η ζωή συνεχίζεται με τις διακυμάνσεις της και ο Αλέκος Φλωράκης παλεύει για να νικήσει, και μαζί του δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα το απευκταίο, αφού όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και τα δέντρα εισβάλλουν από το παράθυρο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν διάβασα τον τίτλο ήταν ότι έχω να διαβάσω κάτι υπερφυσικό, της φαντασίας σκέψεις και στιγμές… Μα γρήγορα κατάλαβα πως και τα δέντρα έχουν δικαίωμα να ζήσουν, να παίξουν, να απλωθούν, να εισβάλλουν, γιατί είναι ο φυσικός τους χώρος, όπως τα κύματα εισβάλλουν πάνω στις γέφυρες των πλοίων, όπως ο αέρας εισβάλλει στις ανοικτές πόρτες, στα ανοικτά παράθυρα, στα ρουθούνια των ζώντων όντων.
Σπερνό στο άδειο
ερημοκλήσι
ψέλνουν οι άγιοι.
Τα πολυκέρια
γέροντα σβήσε,
ν’ ανάψεις τ’ άστρα.
Τέτοιο φεγγάρι,
πού να σ’ αφήσει
να δεις τ' αστέρια.
Όπως οι λέξεις γίνονται κουπιά για να μας ταξιδέψουν στις σκέψεις. Και τελικά ας το καταλάβουμε: εμείς καταλάβαμε τον δικό τους χώρο, αφού υπήρχαν πριν από μας… Δίκαια λοιπόν αφού είμαστε θνητοί, αφού εμείς θα φύγουμε κι αυτά θα μείνουν, ο ποιητής παλεύει να μας αφυπνίσει γιατί η σκόνη που μπαίνει από παντού, (ποίημά του κι αυτό), μπορεί να μας κοιμίσει, ενώ τα δέντρα θα μας ταρακουνήσουν, θα μας αναγκάσουν να σκεφτούμε τρόπους… να αντιμετωπίσουμε την απάθεια.» Και έκλεισε το λόγο του «Και τελικά, Αλέκο Φλωράκη, καλά το κατάλαβες πως υπάρχει για σε ένα νησί, η Τήνος, "που σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο’’. Εύχομαι πολλά άλλα να σου δώσει ακόμα, γιατί εσύ, πιο πολύ απ’ όλους μας κατάλαβες, πως η Τήνος μας δεν είναι πτωχική, πως δεν σε γέλασε. Και τώρα, έτσι σοφός, μ’ άσπρα μαλλιά που έγινες, με τόση πείρα που απέκτησες, ήδη από το πρώτο σου πόνημα το κατάλαβες, από το ‘’Τήνος, λαϊκός πολιτισμός’’, τι σημαίνει η κάθε Τήνος κι η κάθε Ιθάκη!».
Τέτοιες βραδιές που ευωδιάζουν Ποίηση, που γαληνεύουν τη ψυχή, τις έχουμε ανάγκη παρά ποτέ. Συγχαρητήρια στον Γιώργο Αλβέρτη για τις όμορφες στιγμές που μας χάρισε, τον Αλέκο Φλωράκη που μας γέμισε αισιοδοξία και μελωδία με τους στίχους του και τον Βαγγέλη Καλλικάκη για την ανάγνωση και το ποίημα που έγραψε για τον τιμώμενο ποιητή. Στο τέλος, δέχτηκε τις ευχές και υπέγραψε τα βιβλία του. Τέτοια να γίνονται και να ομορφαίνουν τις στιγμές μας!
Σε ναύτη ναυαγό
Δεν έπρεπε τόσο μικρός
στην αγκαλιά να πέσεις
της πλανεύτρας θάλασσας.
Τώρα σου πήραν τα μάτια
οι νεράιδες του βυθού
τα δικά μου τα πήρε το χώμα