Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Φωτογραφίες Παναγιώτης Φτάρας
Αυτή τη ταινία του Δημήτρη Ψαθά την έχουμε δει πολλές φορές. Έχουμε γελάσει άλλες τόσες. Γενιές ολόκληρες δεν χάνουν την ευκαιρία να καθίσουν οικογενειακά στον καναπέ για να την απολαύσουν και να θυμηθούν τον έρμο τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τον Βασίλη Βασιλάκη με το κικιρίκου. Τον χαμηλόμισθο υπάλληλο του εκδοτικού οίκου, με τις συντηρητικές ιδέες.
Που έδειχνε υπερβολικό σεβασμό στην προϊστάμενό του, κυρία Φαρλάκου. Που έβλεπε την αντιπαράθεση με το συνάδελφό του Μάνο Αποστόλου, ο οποίος είχε εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις. Ποιος δεν θυμάται τη αγωνία του να κερδίζει λαχεία για να αλλάξει τη τύχη του;. Ποιος δεν γέλασε με τον ποιητή Τιμολέοντα Φανφάρα που είχε την εκτίμηση της κας Φαρλάκου και του Βασίλη, όχι όμως και του Μάνου; Τον αριστερό Μάνο, ο οποίος αρθρογραφούσε σε μια φιλοαριστερή εφημερίδα και καταφερόταν ενάντια του ποιητή με περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς; Τη συνέχεια τη γνωρίζετε κι ας μην επεκταθώ στην υπόθεση.
Το έργο όμως δεν έχει μόνο την αστεία του πλευρά αλλά και τη δραματική. Αν θέλεις φυσικά να το προχωρήσεις και να εμβαθύνεις στο νόημα του χωρίς να επαναπαυτείς στην επιφάνεια. Πόσοι αλήθεια αν σκεφτούμε καλύτερα στο διάβα της σύγχρονης ιστορίας, άλλαξαν πολιτικό στρατόπεδο επειδή κέρδισαν χρήμα, πήραν θέσεις, αξιώματα ή πήραν μια καλή προίκα; Πόσο αλήθεια μπορούν γρήγορα να αλλάζουν οι απόψεις ενός ανθρώπου εξαιτίας της δύναμης του χρήματος; Αυτό το έργο λοιπόν αποφάσισε να ανεβάσει η Θεατρική ομάδα του Μώ, στη θεατρική του σκηνή. Είχε ανεβεί και το καλοκαίρι στο καλοκαιρινό δημοτικό θέατρο του Πάρκου Κατερίνης. Δεν την είχα δει αλλά και πάλι θα την έβλεπα πολύ ευχάριστα. Γέμισε λοιπόν το θέατρο από ένα κοινό που την απόλαυσε, που γέλασε, που χειροκρότησε, που συμμετείχε. Και τι πιο ευχάριστο για τον ηθοποιό πάνω στη σκηνή όταν βλέπει ένα κοινό να απολαμβάνει και να γελά. Ο σκηνοθέτης Κοσμάς Χαντζηιωανννίδης ακόμη μια φορά λειτούργησε ως μάγος πάνω στη σκηνή αφού η εμπειρία του τον οδήγησε ακόμη μια φορά στη σωστή επιλογή των προσώπων. Για ποιον να πρωτογράψω δεν ξέρω. Πραγματικά όλοι τους από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο ρόλο έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.
Η εκφραστικότητα των προσώπων τους, οι μορφασμοί και το ταλέντο του καθενός ήταν αυτά τα στοιχεία που το θεατρόφιλο κοινό δεν σταμάτησε να χειροκροτεί και να γελά. Κι ας αρχίσω από τους νεότερους. Ο Σταύρος Μόσχης (ποιητής Φανφάρας), ο Τάσος Αετόπουλος (Μάνος), η Ζωή Καραγεωργίου (κα. Φαρλάκου),ο Αλέξης Δαλαμήτρας (Θόδωρος/Αντουάν), Ειρήνη Παπαδοπούλου (Ιουλία), Βαρβάρα Δαβιτίδου (Στέλλα/γραμματέας), Ιωάννης Γαλάνης (Περικλής), Χρυσάνθη Ξανθοπούλου (κυρία α) και η Αγγελική Γκουντρουμπή (κυρία β) έδωσαν ακόμη μια φορά με τη θεατρική τους εμφάνιση, την απόδειξη ότι κατέχουν και ξέρουν επάξια να διαχειρίζονται ρόλους αντάξιους των προσδοκιών μας. Με την αγάπη που έχουν στο σανίδι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τα θεατρικά σχήματα που καταφτάνουν στη πόλη μας
Κατάφεραν να μας πάρουν μαζί τους νοερά πάνω στη σκηνή και να ζήσουμε τις έντονες εναλλαγές του ψυχικού τους κόσμου. Για τον υπέροχο Κώστα Μυστακίδη που υποκρίθηκε τον Βασιλάκη, τι να πρωτοπώ. Κάθε παράσταση που δίνει είναι πιο απολαυστική, δυνατή και πιο υπέροχη. Ο Κώστας Μυστακίδης πολύ πειστικά, άλλωστε μετρά και η εμπειρία μα και το ταλέντο του, γνωρίζει πολύ καλά να ζει τον ρόλο του. Έχει συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του και καταφέρνει να προσπερνά τα εμπόδια παίζοντας κρυφτό με τον άλλο του εαυτό. Ισορροπεί στις καταστάσεις σαν να περπατά σε μια λεπτή κλωστή και καταφέρνει να επιβιώνει χωρίς να πισωγυρίσει. Διώχνοντας από πάνω του όλα όσα κουβαλά τόσα χρόνια στο μυαλό του.
Συνήθειες, παρωχημένες νοοτροπίες, φόβοι και αδιέξοδα διαλύονται μεμιάς. Αυτό άλλωστε είναι και το κεντρικό μήνυμα. Να υπερβείς και να βγεις από τη σπηλιά. Το σκοτάδι. . Η αντιδραστική και ανατρεπτική Τίνα Ιωαννίδου και η γλυκιά Πόπη Γιαμούζη έδωσαν ακόμη μια φορά ρεσιτάλ υποκριτικής ανεβάζοντας τον πήχη πάλι ψηλότερα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ευχαριστήθηκα τον υπέροχο Σταύρο Μόσχη που ακόμη μια φορά έκανε το θέατρο να μη σταματά να χειροκροτεί. Περισσότερο γέλασα με τη καρδιά μου, ως ποιήτρια, που τους «πείραξε» παριστάνοντας κάποιους ποιητές που νομίζουν ότι είναι ποιητές αλλά δεν είναι. Θυμήθηκα τα φιλολογικά σαλόνια της εποχής που όλοι θαύμαζαν τους ποιητές, τους ζωγράφους χωρίς να έχουν ιδέα από τέχνη. Απλά, αυτό ήθελε η «καλή» νεόπλουτη κοινωνία.
Ο Τάσος Αετόπουλος υποκρίθηκε τόσο αληθινά τον ρόλο του που αν κάποιος δεν τον γνωρίζει θα νόμιζε ότι είναι ο ίδιος ο Μάνος Αποστόλου. Τόσο πειστικός! Πρωταγωνιστές λοιπόν αλλά και όλοι οι ηθοποιοί που συμμετείχαν, έδωσαν τη ψυχή τους για την πετυχημένη αυτή παράσταση. Άλλωστε σε μια παράσταση όλοι έχουν την σημαντική τους θέση. Πώς θα ήταν αλήθεια αν απουσίαζε η κ. Φαρλάκου, ο Περικλής, ο Θόδωρος/ Αντουάν η Ιουλία, η Στέλλα/ γραμματέας και οι δυο κυρίες; Ναι, τη παρακολούθησα ως θεατής. Δεν είμαι κριτικός. Έχω δει πάρα πολλές παραστάσεις. Και τραγωδίες και κωμωδίες. Και παιδικές παραστάσεις. Με τους ίδιους ηθοποιούς. Δεν έχω φύγει από μια παράσταση που να μη με προβληματίσει. Όλες άφησαν το αποτύπωμα τους. Κάτι αρνητικό; Δεν είδα κάτι που να μ’ ενοχλήσει…. Ίσα-ίσα κρατιόμουν να μη χειροκροτώ και ενοχλήσω τη παράσταση…
Σας τη προτείνω ανεπιφύλακτα. Καλή θέαση!
Δημοσιεύθηκε στο e-pieria.gr