«Δανιήλ Αβακιάν-Εγώ και τα παιδιά που μου έδωσες», του Στέφανου Αβακιάν, στην Κατερίνη

avakian stefanos

Γέμισε από αναγνώστες το πατάρι του βιβλιοπωλείου Μάτι, το απόγευμα της 14ης Μαΐου, προκειμένου να παρακολουθήσουν τη παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του Στέφανου Αβακιάν«Δανιήλ Αβακιάν-Εγώ και τα παιδιά που μου έδωσες», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μάτι.

 

Ένα βιβλίο χρέους στη μνήμη του πατέρα του συγγραφέα, των 1.500.000 θυμάτων της Αρμένικης γενοκτονίας αλλά και όσων επιβίωσαν από τη Τούρκικη θηριωδία και έφτασαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Συγκινητικά φορτισμένη η ατμόσφαιρα όσων απογόνων βρέθηκαν στην παρουσίαση αλλά και όλων όσων βρεθήκαμε για να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτό το λαό που υπέφερε τόσα αλλά και να πάρουμε συγχρόνως δύναμη και ελπίδα για την συνέχεια.

Συντονίστρια της παρουσίασης ήταν η φιλόλογος Μαρία Μητρούλη ενώ για τον συγγραφέα μίλησε η ίδια, ο φιλόλογος, συγγραφέας και διευθυντής της Β/θμιας εκπαίδευσης Γιάννης Καζταρίδης και ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και Καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ολύμπου, Γιώργος Χανδόλιας.

 

Ο κ. Γιάννης Καζταρίδης μίλησε για την ιστορία του Αρμενικού ζητήματος, για τις σφαγές και τους μαζικούς θανάτους από την πείνα και τις κακουχίες του πολέμου αλλά και για τους Αρμένιους της Κατερίνης. Είπε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: «Κατά το φθινόπωρο του 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, έφτασαν στην Ελλάδα 900.000 πρόσφυγες. Ανάμεσα τους και 50.000 Αρμένιοι. Οι περισσότεροι από αυτούς εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Μικρός αριθμός οικογενειών εγκαταστάθηκε και στην Κατερίνη. Η ομάδα αυτή των Αρμενίων προερχόταν από το Αφιόν Καραχισάρ της Κεντρικής Μικράς Ασίας. Ήσαν έμποροι και επαγγελματίες και μ’ αυτά τα επαγγέλματα πορεύτηκαν και κατά τις κατοπινές δεκαετίες. …Οι Αρμένιοι ως λαός ιστορικά, στέκεται πολύ κοντά στον ελληνικό λαό. Ιστορικό έθνος, από τους πιο παλιούς λαούς της κοντινής καθ’ ημάς Ανατολής, με κοινή πορεία με τους Έλληνες, ομόθρησκοι, έζησαν μαζί με τους Έλληνες και υπέστησαν για πολλούς αιώνες τον κοινό δυνάστη, τον Τούρκο, και γι’ αυτό ενσωματώθηκαν γρήγορα και επίσης γρήγορα και απρόσκοπτα έγιναν αποδεκτοί από τους Έλληνες».

 

Ο κ. Γιώργος Χανδόλιας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο απάγγειλε αποσπάσματα του βιβλίου κάνοντας το ακροατήριο κυριολεκτικά να ταξιδέψουν στη μνήμη, τη νοσταλγία αλλά και να μάθει για εκείνα τα δύσκολα χρόνια που οι νεότεροι τρομάζουμε αλλά παίρνουμε και δύναμη ότι με το πείσμα και την προσπάθεια μπορούμε να περάσουμε τα εμπόδια αρκεί να το πιστεύουμε παίρνοντας την ευθύνη. Είπε μεταξύ άλλων: «Απροσδόκητα όμορφο κείμενο, ωραία Ελληνικά, ατμόσφαιρα εποχής, αναμνήσεις, μεγάλο ψηφιδωτό ιστοριών, μικρών οικογενειακών αναμνήσεων ιδίων που ηχούσαν γλυκά στα αυτιά τους. Το βιβλίο συνιστά ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής, μια επένδυση στην ιστορική μνήμη, με άξονα και δρομολόγιο την οικογενειακή ιστορία. (διωγμοί, ξεριζωμός από την πατρίδα, αποδοχή σε άλλη πατρίδα βάζοντας τους δικούς της όρους, εσωτερικά τραύματα, προσφυγιά, καταπατημένες περιουσίες, λεηλασίες, εσωτερική δύναμη και αίσθημα ελευθερίας). Και συνέχισε λέγοντας πώς η λογοτεχνία βοηθά εκ των πραγμάτων, άλλοτε παίζοντας ένα παρηγορητικό ρόλο και άλλοτε διευθύνοντας τις συνειδήσεις. Μειονότητες, άνθρωποι που βρίσκονται σε διωγμό, κατατρεγμένοι χωρίς πατρίδα συμμετέχουν σ’ αυτό που λένε κοινωνική προσφορά. Η μνήμη των παθών τους, των συγκινήσεων, η μνήμη αυτών που αγάπησαν, υπέφεραν, έλπισαν κατά τη διάρκεια της ζωής και του καιρού τους ,το νόημα που έδωσαν και κυρίως η γλώσσα με την οποία εκφράστηκαν και μας μεταβίβασαν τις εμπειρίες τους. Που μας μετέφεραν τις μύχιες σκέψεις τους για να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε».

 

Η φιλόλογος Μαρία Μητρούλη, αφού πρώτα διάβασε το βιογραφικό του, είπε λίγα λόγια για την υπόθεση του βιβλίου βάζοντας στο κλίμα τους αναγνώστες και έκλεισε ως εξής: «Εκεί ακριβώς βρίσκεται η μαγεία του. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια βιογραφία . Η ανάγνωση του αντικατοπτρίζει τους αγώνες όλων των προσφύγων , τους αγώνες όλων των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή. Η αφηγηματική ανασκόπηση της ζωής του Δανιήλ Αβακιάν που παρουσιάζεται με πολύ γλαφυρό τρόπο έχει στόχο να αναδείξει όλες εκείνες τις ευαίσθητες ατομικές διαδικασίες που αφορούν το πέρασμα του ανθρώπου από τη ζωή. Το βιβλίο μετουσιώνει την καθημερινότητα σε φιλοσοφία και τρόπο ζωής. Μεταφέρει την πραγματικότητα σε ένα επίπεδο φιλοσοφικού στοχασμού και ψυχολογίας. Ας μη ξεχνάμε τις επιρροές του συγγραφέα από τον Καζαντζάκη καθώς και τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα που άπτονται το χώρο της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας. Η ζωή του Δανιήλ Αβακιάν ήταν και θα είναι παράδειγμα της ανεξήγητης μεγάλης δύναμης που κρύβει η ψυχή».

 

Ο Στέφανος Αβακιάν, ο συγγραφέας του βιβλίου έκλεισε τη παρουσίαση ευχαριστώντας τους συντελεστές και το αναγνωστικό κοινό και είπε: «Mέσα από το βιβλίο ο στόχος μου ήταν να πετύχω δύο βασικές επιδιώξεις. Η πρώτη αφορούσε να δώσω «φωνή» σε όλα αυτά τα συναισθήματα που δεν μπορούσαν να αποδοθούν στην εποχή και στον καιρό που γίνονταν βίωμα. Το δεύτερο ήταν να ξεδιαλύνω μέσα από την διαδικασία της εξιστόρησης την διαδικασία της πάλης και του αγώνα που αφορά την διαδικασία της ανθρώπινης μεταμόρφωσης. Θεωρώ πως η διαδικασία προβληματισμού που ζούμε καθημερινά δεν περιέχει τον χρόνο αλλά ούτε την διάθεση να προβληματιστούμε για την διαδικασία της εξέλιξης του εαυτού. Αυτό σημαίνει πως ο εαυτός παραμένει πολύ ευάλωτος στις επιρροές της κοινωνίας. Η διαδικασία της μεταμόρφωσης δεν αφορά απλά την ραγδαία αλλαγή του εαυτού. Δεν είναι κάτι που στην μία πλευρά υπάρχει ο εαυτός μας με την ‘α’ μορφή και διαφορετικά αλλάζει και γίνεται μία άλλη ‘β’ μορφή. Αναφέρομαι στην ανάπτυξη των αρετών που σε τελική πλευρά έχουν μία υπαρξιακή βάση. Η δυνατότητα για παράδειγμα που κάποιος έχει ώστε να μπορέσει να δώσει δύναμη για κάποιον να αντιμετωπίσει την ζωή και τον θάνατο. Για μένα η μεταμόρφωση δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως υπάρχουν αυτές οι δύο διαστάσεις αλλά μάλλον στην εσωτερίκευση τους. Ο πόνος της μεταμόρφωσης έχει να κάνει με το σμίξιμο που δημιουργείται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και στην διάρκεια να ενώσει τις αντίθετες δυνάμεις. Η συσχέτιση με την πίστη και την ελπίδα συγκεκριμένα δεν παραμένουν διαδικασίες που είναι γενικές και ουδέτερες αλλά που αφορούν την δυνατότητα του ανθρώπου να σμίξει και να μετατρέψει μέσα του την ορμή και την ενέργεια που ήδη υφίσταται και παράγεται μέσα από αυτές τις αντίθετες δυνάμεις και τα αντίθετα ρέματα. Η ευχή μου είναι το βιβλίο αυτό να γίνει πηγή ελπίδας στις στιγμές που αισθάνεστε πως δεν υπάρχει ελπίδα, να λειτουργήσει σαν μία συνεχή υπενθύμιση πως στην φουρτούνα της ζωής δεν είστε μόνο σας, πως η ζωή και ο θάνατος αποτελούν τα 2 μεγάλα βάρη της ζωής. Όμως, υπάρχει ελπίδα γιατί δεν είναι βασισμένη σε πολιτικές ρητορείες που στόχο έχουν να εντυπωσιάσουν. Αντίθετα, είναι βασισμένη σε ένα κράμα από πίστη και ελπίδα που είναι έξω από εμάς, μας ξεπερνάει και μπορεί να αναστήσει ότι φαίνεται πως είναι νεκρό. Νομίζω πως ότι και να γίνει στην ζωή θα πρέπει να θυμόμαστε πως η ‘ανάσταση’ είναι ποιο δυνατή από τον θάνατο».

Στο τέλος της εκδήλωσης μια συγκινητική κίνηση προς τη μητέρα του σφράγισε την ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο της που δεν άφησε κανένα παρευρισκόμενο ασυγκίνητο. Ο συγγραφέας υπέγραψε τα βιβλία του και φωτογραφήθηκε μαζί τους.

Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο και καλή ανάγνωση!

Δημοσιεύθηκε στο bookia