Σ' ένα πολυπληθές ακροατήριο έγινε στην Αστική Σχολή Κατερίνης η παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της Κατερινιώτισας συγγραφέως Έλενας Πιπερίδου. Φίλοι, συγγενείς, αναγνώστες και ομότεχνοι έσπευσαν να ακούσουν για το βιβλίο αλλά και να της ευχηθούν.
Τον συντονισμό της παρουσίασης είχε η φιλόλογος Αλεξάνδρα Πατρή, η οποία έκανε και τη φιλολογική ανάλυση του βιβλίου. Η εκδότρια των εκδόσεων Πνοή, Κάκια Ξύδη, χαιρέτησε τους παρευρισκόμενους λέγοντας πώς «αγαπήσαμε πρώτα το βιβλίο και μετά την ίδια την Έλενα και είναι χαρά μας που είναι στο συγγραφικό μας δυναμικό».
Η αναγνώστρια και φίλη της συγγραφέως Σόνια Γκάσα διάβασε τα αποσπάσματα του βιβλίου και ταξίδεψε τους αναγνώστες στο τόπο και το χρόνο όπου εκτυλίσσεται το βιβλίο. Η ανάγνωση των αποσπασμάτων πιστεύω ότι παίζει σημαντικό ρόλο σε μια παρουσίαση και τον κέρδισε επάξια.
Τον λόγο πήρε η φιλόλογος Αλεξάνδρα Πατρή, η οποία ξεκίνησε με τους λόγους που πρέπει να παρακολουθεί το κοινό τις βιβλιοπαρουσιάσεις. 1) πλουτίζουν την πολιτιστική ζωή της πόλης και αναβαθμίζουν κατά κάποιο τρόπο την καθημερινότητα μας. 2) αποτελούν ζητούμενο τόσο για το συγγραφέα που γιορτάζει την κυκλοφορία του βιβλίου του όσο και για το αναγνωστικό κοινό που του δίνεται η ευκαιρία να τον γνωρίσει από κοντά να συνομιλήσει μαζί του να του εκφράσει τις απορίες του για το δημιούργημα του και να χαρεί την πνευματική επικοινωνία. 3) έχουμε τη δυνατότητα να βρεθούμε σε μια πρεμιέρα που μπορεί να μην είναι κινηματογραφικής ταινίας αλλά πρεμιέρας ενός βιβλίου που είναι εξίσου σημαντική.
Ο τέταρτος όμως και σημαντικότερος λόγος είναι ότι στηρίζουμε μια τεράστια προσπάθεια γιατί η συγγραφή ενός βιβλίου δεν είναι εύκολη υπόθεση, παίρνει χρόνο, αφήνει το συγγραφέα άγρυπνο για όσο διάστημα το γράφει ενώ η αγωνία για το αν ο κόπος του θα αναγνωριστεί και θα αγαπηθεί φτάνει στο κόκκινο. Γι αυτό είναι η υπέρτατη τιμή που μπορούμε να κάνουμε στο δημιουργό του, το να βρεθούμε στην παρουσίαση του πονήματος του.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια η προσέλευση του κόσμου ιδιαίτερα του ελεύθερου αναγνωστικού κοινού είναι μικρότερη σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις –η σημερινή αποτελεί εξαίρεση και χαιρόμαστε ιδιαίτερα γι' αυτό–γεγονός που συνδέεται με τη γενικότερη κατάσταση κατήφειας την πίεση του χρόνου και τους ρυθμούς όλων μας Αφού διάβασε το βιογραφικό της έχοντας πίσω της τρεις υπέροχους πίνακες της συγγραφέως, αποκαλύπτοντας κι ένα άλλο ταλέντο της, προχώρησε στην ανάλυση. Μας διηγήθηκε ένα παραμύθι, του Alvaro Yunque, Αργεντινού συγγραφέα, αντιπροσωπευτική μορφή των γραμμάτων της χώρας του συνδέοντας το με την πεταλούδα. Ένα παραμύθι που συμβολίζει το πείσμα και τη θέληση. Πώς αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ δεν πρέπει να παραιτούμαστε σε κάθε δυσκολία αλλά να συνεχίζουμε μέχρι τέλους. Το παραμύθι μιλά για μια κάμπια που είχε ερωτευτεί ένα λουλούδι. Ονειρευόταν να φτάσει μέχρι το λουλούδι και να του δώσει ένα φιλί, μόνο ένα φιλί. Η προσπάθεια συνεχίστηκε για μέρες. Το πρωί ανέβαινε και το βράδυ που κοιμόταν, γλιστρούσε και πάλι από την αρχή. Μέχρι που ένα βράδυ ονειρεύτηκε τόσο πολύ το λουλούδι που τα όνειρα της μετατράπηκαν σε φτερά και το πρωί η κάμπια ξύπνησε πεταλούδα, άπλωσε τα φτερά της πέταξε μέχρι το λουλούδι και το φίλησε.
«Στις μέρες της πεταλούδας, το πρωτόλειο μυθιστόρημα της Έλενας Πιπερίδου, η ηρωίδα αποφασίζει μετά από χρόνια να πραγματοποιήσει το όνειρο της, να εκπληρώσει τους στόχους της, πληρώνοντας όμως ακριβά το τίμημα. Παντρεμένη απ τα 16 της η Κατερίνα ζει στη σκιά του άντρα της μεγαλώνοντας σχεδόν μόνη της την κόρη τους. Γίνεται συχνά θύμα των φαλλοκρατικών αντιλήψεων του συζύγου της υπομένοντας όχι μόνο τη λεκτική αλλά και τη σωματική βία. Θα τα καταφέρει άραγε στο χωριό η Κατερίνα; Εκεί θα γίνει η μοιραία συνάντηση με τον κεντρικό ήρωα του μυθιστορήματος, τον Παναγιώτη, ένα νεαρό παλικάρι με σύνδρομο down. Το ζαβό του χωριού όπως είχε ακούσει πολλές φορές απ τον άντρα της. Ήταν κοντός, άχαρος στην κορμοστασιά αλλά αν άπλωνε τα χέρια του αγκάλιαζε δυο ανθρώπους μαζί. Όση όμως αγάπη δεν πήρε ο Παναγιώτης από τους δικούς του ανθρώπους άλλη τόση του πρόσφερε η Κατερίνα απ το περίσσευμα της κατακρεουργημένης της ψυχής.
Όλα αυτά βέβαια ήταν πρωτόγνωρα για την κλειστή κοινωνία του χωριού, πως μια πρωτευουσιάνα κατόρθωσε να αγαπήσει τον νεαρό με το σύνδρομο down. Πώς θα αντιδράσουν; Ο άντρας της τι θα κάνει; Τι θα απογίνουν ο Παναγιώτης και η Κατερίνα; Θα ανακαλύψουν άραγε το δρόμο που θα φέρει τελικά τη λύτρωση; Η συνέχεια αποκαλυπτική, το τέλος καθηλωτικό, κινηματογραφικό δε σου πάει η καρδιά να αφήσεις το βιβλίο από το χέρι μέχρι να διαβάσεις και την τελευταία σελίδα. Η ένταση και η αγωνία κορυφώνεται πώς θα τελειώσει η ιστορία μας; Ο αναγνώστης θα ταυτιστεί με τα κομμάτια του βιβλίου, θα δει τις ευαισθησίες και τις λεπτές αποχρώσεις των κοινωνικών προβλημάτων. Η ιστορία της μεστή, η γραφή της άμεση, ο λόγος της κατανοητός, το στυλ προσωπικό. Οι εικόνες ξεπροβάλλουν μπροστά μας ολοζώντανες και μας ταξιδεύουν νοερά σε άλλα μέρη σ' άλλους τόπους. Η συγγραφέας δεν έχει σκοπό να σε ξαφνιάσει με περιττές ακρότητες αλλά προσπαθεί να σε κάνει να σκεφτείς και ίσως να αναθεωρήσεις. Θέλει να μοιραστεί μαζί σου πράγματα και ίσως μ’ αυτόν τον τρόπο να προσπαθεί να στηρίξει και να στηριχθεί. Ένα μυθιστόρημα που επιχειρεί με ευαισθησία και σεβασμό να αναδείξει την αποδεδειγμένη ανάγκη των ανθρώπων με σύνδρομο down αγάπη και αποδοχή». Κι έκλεισε, με ένα πολύ συγκινητικό ποίημα, γραμμένο από ένα μικρό παιδάκι με σύνδρομο down με τίτλο «Ανταλλαγές», που αξίζει να διαβάσετε:
Σου δίνω και μου δίνεις αγάπη και ελπίδες
Μια λάμψη έχουν τα μάτια και σε μάτια αντανακλούν αγάπη και ελπίδες
Η λάμψη φωτίζει τη θάλασσα
Δίνω και σπάω το γυαλί κι αγγίζω την καρδιά που χάλασα
Κι όταν σπάσει το γυαλί ανακυκλώνεται η ζωή κι αυτό σημαίνει αγάπη
Σου δίνω και μου δίνεις αγάπη και ελπίδες και προχωράμε στη ΖΩΗ
Η Έλενα Πιπερίδου φανερά χαρούμενη και συγκινημένη για τη μεγάλη αγκαλιά που της επιφύλαξαν οι φίλοι αναγνώστες, αφού ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους, αναφέρθηκε στο βιβλίο ως είδος τέχνης με την ευρύτερη έννοια και στην αξία της ανάγνωσης. Συγκεκριμένα τόνισε πως: δε νοείται οι συγγραφείς να μη διαβάζουν ανεξάρτητα του είδους που καταπιάνονται και παρομοίασε την ανάγνωση σαν την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να πιει νερό. Στη συνέχεια προχώρησε σε μια νοηματική ανάλυση του καινούργιου της βιβλίου του οποίου τα δύο βασικά στοιχεία είναι αφενός το σύνδρομο Down και αφετέρου η αγάπη ως μέσο θεραπείας και ως εργαλείο για να επιτευχθεί μια ορθή συναισθηματική προσέγγιση των ανθρώπων με σύνδρομο. Η συγγραφέας ολοκληρώνοντας τον λόγο της ζήτησε να αναλογιστούμε τους ανθρώπους αυτούς ως ισότιμους και να σκύψουμε ταπεινά να αφουγκραστούμε τις ανάγκες τους. Ακολούθησαν ερωτήσεις και παρεμβάσεις ενώ στο τέλος της παρουσίασης οι αναγνώστες περίμεναν υπομονετικά την αφιέρωση στο βιβλίο τους, ενώ η ίδια συγγραφέας δέχτηκε ευχές και αγκαλιές, και φωτογραφήθηκε μαζί τους.
Πόσο πιο αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μήνυμα να περιμένει ένας νέος συγγραφέας όταν στο ξεκίνημα της συγγραφικής σου πορείας δέχεται την αγάπη του αναγνωστικού κοινού τόσο απλόχερα; Καλοτάξιδο Έλενα!