ΔΥΣΚΟΛΑ πλέον καταφέρνω να ολοκληρώσω την ανάγνωση ενός λογοτεχνικού βιβλίου. Άλλωστε κυκλοφορούν δεκάδες καθημερινά και ιδιαιτέρως με τις κυριακάτικες εφημερίδες. Δεν μπαίνω στα χωράφια της κριτικής, αλλά μιλώ ως αναγνώστης. Το βιβλίο της Μάγδας Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, «Στο κόκκινο τ’ ουρανού» (εκδόσεις Πνοή), με κέρδισε από τις πρώτες σελίδες του. Το διάβασμα ήταν μια απόλαυση, αν και το διάβασα σε δυο δόσεις. Η Μάγδα γνωρίζει πολύ καλά ελληνικά. Η γραφή της είναι αρκετά ώριμη και το θέμα της θα έλεγα ότι συγκινεί. Συνήθως τέτοια θέματα, όπως αυτό που πραγματεύεται στο βιβλίο και τα οποία αγγίζουν ό,τι σχετίζεται με τον ελληνισμό, συνοδεύονται από πλούσιο συναισθηματισμό. Νομίζω ότι η συγγραφέας μας εδώ κατάφερε να μας συγκινήσει αλλά και να μας δώσει την ευκαιρία να μάθουμε πράγματα που αγνοούσαμε για μια Βόρειο Ήπειρο που πλέον είναι φωλιασμένη στην καρδιά μας. 

Με την ευκαιρία της παρουσίασης την Τετάρτη 6 Αυγούστου του νέου μυθιστορήματος  «Ζωή σε Θαλασσοσταλιές» στον Πύργο της Τήνου μιλήσαμε με τη συγγραφέα Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη. Πυργιανή η ίδια από το μέρος του συντρόφου της, επισκέπτεται το νησί εδώ και είκοσι χρόνια για διακοπές. Αγαπημένο χωριό ο Πύργος, ήταν η πηγή έμπνευσης της στο πρώτο της μυθιστόρημα. Ανάμεσα στα αληθινά και τα μυθικά πρόσωπα ο αναγνώστης ταξιδεύει μαζί του στις ευωδιές της ρίγανης και της κάπαρης, στα μνημεία της Τέχνης και της Ιστορίας, τα ήθη και τα έθιμα του νησιού. Και το όνειρο της, από την αρχή της συγγραφής να παρουσιαστεί το βιβλίο στη πλατεία του Πύργου, όπως και θα γίνει.

Πως ξεκίνησε το συγγραφικό σου ταξίδι;

Άρχισα να ακούω Ποίηση από τα δέκα μου χρόνια στη βιβλιοθήκη του μετέπειτα Δασκάλου μου και Ποιητή Γιάννη Κουτσοχέρα. Θυμάμαι ότι μάθαινα τα ποιήματα του και όταν τον επισκεπτόμουν με τους γονείς μου του τα απήγγειλα. Από τότε έγραφα ποιήματα μα δεν τα φανέρωνα, τα κρατούσα στο συρτάρι. Η πρώτη μου ποιητική συλλογή εκδόθηκε σε ένα τυπογραφείο, το 1987 στα Εξάρχεια. Αφού πριν την είχα στείλει στο Παρίσι όπου ο Γιάννης Κουτσοχέρας ήταν πρέσβυς τηςUNESCO και μου είπε «Προχώρα». Ελευθέρωσα τον νου μου και προχώρησα.    Από τότε ξεκίνησε το ταξίδι μου, η έκθεση μου στο κοινό και οι πρώτες δειλές ποιητικές παρουσιάσεις.