Δεν είχα διαβάσει τον «Κλεμμένο Χρόνο» ούτε ξέρω ποιες επιπλέον προσθήκες έκανε η συγγραφέας επανεκδίδοντας το βιβλίο «Μαριάνθη-Η σιωπή της προδοσίας». Το απόλαυσα ως νέο βιβλίο με ωραίο εξώφυλλο, επιμελημένο από τις εκδόσεις ΕΞΗ.
Μετά τη τριλογία “Όπως ήθελα να ζήσω” ήρθε η ώρα να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο της ίδιας συγγραφέως που γράφτηκε για τους εφήβους και όχι μόνο. Και το λέω αυτό γιατί το διάβασα πολύ ευχάριστα δεχόμενη μάλιστα πολλά μηνύματα που νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι ότι τα γνωρίζουμε όλα. Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάπαυλα ανάγνωσης από τα ιστορικά βιβλία της ίδιας της συγγραφέως. Οι αναγνώστες γνωρίζουν την Ελένη Πριοβόλου εδώ και τριάντα χρόνια τώρα στα Ελληνικά Γράμματα από τα παιδικά της βιβλία.
Το ποτάμι της ψυχής θα βρει διέξοδο, όσο κι αν το μπαζώσεις. Κι αυτός είχε πνίξει τη ψυχή της. Δεν αντέχει η ψυχή τον ζυγό. Δεν αντέχει τους κανόνες και τα θέλω ή τα πρέπει των άλλων. Η κάθε ψυχή έχει τα δικά της… .Μα πάνω από όλα η ελευθερία. Γιατί έτσι κινείται η ψυχή. Ελεύθερα. Φτερά στη πλάτη μας βάζει και γίνεται οδηγός…..
Τον ζήλεψα που δημιουργεί στο ακριτικό και αποκλεισμένο νησί της Νισύρου, όπου ζει και εργάζεται ως δάσκαλος, “ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων”, όπως λέει ο ίδιος, «Αποσύρομαι στην εσωτερικότητα και δίδομαι ολόκληρος συμπαρασύροντας τα παιδιά του σχολείου στη γνώση και τη φαντασία».
Τον συγγραφέα Βασίλη Καραναστάση τον γνώρισα στις 15 Μαίου όταν έγινε η παρουσίαση των Εκδόσεων Πνοή στη Κατερίνη, στο θέατρο Commedia. Μου προκάλεσε το ενδιαφέρον και τη περιέργεια ομολογώ όταν διάβασα το βιογραφικό του. Ολίγον τρελιάρικο και έξω από τα συνηθισμένα που έχω διαβάσει μέχρι σήμερα. Ανατρεπτικό, με πολύ χιούμορ. Σκέφτηκα ότι ίσως οφείλεται στη νέα γενιά των συγγραφέων που θέλει να σπάσει τα συνηθισμένα μοτίβα. Είναι ενήλικος, του αρέσει αρέσει να διαβάζει Σελίν και να βλέπει ταινίες του Μπουνιουέλ ενώ απεχθάνεται την υποκρισία, τη χλιαρή μπύρα και το γιαούρτι με 2% λιπαρά. Σκέφτηκα ότι και το βιβλίο του θα είναι παρόμοιο και ήρθε η ώρα να το ξεφυλίσσω.
“Όφειλα να αφήσω τον διάδρομο της ζωής να κυλήσει, να πάρω τον δρόμο μου. Να συναντήσω το μέλλον μου. Με ελευθερία. Με ψωμί-παιδεία-ελευθερία του πατέρα μου. Από εκείνον είχα αποφασίσει πως αυτό θα κρατούσα. Το σύνθημα που είχε χαρακτηρίσει εκείνον και την εποχή του... Στο μέλλον, από τα βιβλία του μπαμπά θα αντλούσα κι εγώ τους ψιθύρους που, ονειρευόμουν, με τη σειρά μου να πω στον γιο μου ..”
Στα χρόνια που μεσολάβησαν , είχαν εγκαταλειφθεί όλα στα μοίρα τους. Οι Βούλγαροι δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη αγάπη για την αρχαιολογία. Αντιθέτως έκαναν και αυτοί το δικό τους πλιάτσικο είτε πουλώντας όσο όσο ότι μπορούσαν είτε αφαιρώντας πολλά από τα μάρμαρα για να τα χρησιμοποιήσουν σε σπίτια και γραφεία που έκτιζαν. Από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ήταν οι ασβεστοκάμινοι που υπήρχαν διάσπαρτοι στο νησί και στο χώρο των ανασκαφών. Εκεί οι κάτοικοι μετέτρεπαν τα μάρμαρα σε ασβέστη. Δεν υπήρχε πάντα δόλος σε όλες αυτές τις ενέργειες, αλλά απλή άγνοια των ανθρώπων για τη σημαντότητα των αρχαίων ευρημάτων.
Έχουμε μεγαλώσει ακούγοντας για το πεπρωμένο, ότι η μοίρα που γράφεται στο χέρι μας δεν γίνεται να την αλλάξουμε όσο κι αν αγωνιστούμε για την ανατροπή που θέλουμε να τη δώσουμε στο διάβα της ζωής... Είναι τάχα όλα γραμμένα από μια δύναμη που μας κινεί ως μαριονέτες και εμείς ανήμποροι τα αποδεχόμαστε; Αυτές τις σκέψεις πέρασαν από το νου μου όσο διάβαζα το δεύτερο βιβλίο τηςΙουλίας Ιωάννου “Απώλειες”. Όση αγωνία κι αν έχει ο αναγνώστης για την εξέλιξη της ιστορίας, γιατί υπάρχει ανεπτυγμένη η αγωνία για το πού οδηγείται η τύχη των ηρώων- φτάνει σε ένα σημείο που το κλείνει για να σκεφτεί τη δική του πορεία, τα δικά του λάθη και τις δικές του συμπτώσεις. Τέλος τις δικές του απώλειες.
Από τα παιδικά χρόνια θυμάμαι ένα κουτί παπουτσιών με ένα μεταξοσκώληκα και τον πατέρα μου να φέρνει φύλλα μουριάς να τον ταίζω. Με αγωνία γυρνούσα από το σχολείο για να δω τη πρόοδο του κουκουλιού που δημιουργούσε ο μεταξοσκώληκας, η νύφη, η χρυσσαλίδα....Κι ήταν μόνο ένας μεταξοσκώληκας. Δεν έτυχε να διαβάσω μέχρι τώρα ένα βιβλίο για το μετάξι, πώς δημιουργείται και πώς φτάνει στο τελικό στάδιο...
«Μη φοβάστε, ας είμαστε μια κουκίδα.Θα τα βγάλουμε πέρα.Τουλάχιστον θα προσπαθήσουμε κάτι να κάνουμε.Δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Ακόμη κι αν τίποτε δεν καταφέρουμε, θα έρθει μια μέρα που θα λέμε στα παιδιά μας πώς εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Είδαμε στο βάθος του ορίζοντα την ελπίδα και την αρπάξαμε».