Η Φωτεινή Ναούμ με το νέο της βιβλίο μας ταξιδεύει στην Κομοτηνή, την πατρίδα της. Σε μια πόλη που όσοι έχουμε ταξιδέψει μας άφησε το άρωμα της, την κουλτούρα, τα ήθη και έθιμα της, το χρώμα της, τις γεύσεις της. Αν και σε όλες τις σελίδες του βιβλίου υπάρχουν οι όμορφες εικόνες με ποιητικές περιγραφές της πόλης, ξεχώρισα στη σελ. 280, την εικόνα που η πόλη βάφεται με ένα γκρίζο χρώμα, σχεδόν σταχτί.
«Δεν είναι έτσι. Στον έρωτα και στον θάνατο, φίλε μου, είμαστε όλοι ίσοι. Και ίσως οι εφοπλιστές να είναι πιο άτυχοι από τους μπατίρηδες κάποιες φορές. Κι έπειτα ξεχνάς πως σε αυτούς τους καιρούς δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, παρά μόνο κατακτητές και σκλάβοι»
σελ.59
Από την Ουρανόεσσα, την Σαμοθράκη και την αρχαιολογία, ο Κώστας Κρομμύδας μας ταξιδεύει σε άλλα μονοπάτια. Της παλαιοντολογίας αυτή τη φορά μπλέκοντας την μετεωρολογία και την εγκληματολογία προσφέροντας ένα βιβλίο με δράση και με γνώση.
«Οι πρόγονοι μου ήρθαν από μακριά.
Κυνηγημένοι.
Ήρθαν και γέμισαν την αδειανή Θεσσαλονίκη.
Με γλώσσες, τραγούδια κι αργαλειούς.
«Είμαι ένα παιδί του Χιρς,
Το όνομά μου δεν το σημείωσε κανείς.
Την ιστορία των προγόνων μου θα σας αφηγηθώ
Κι έτσι θα με θυμόσαστε κι εμένα….»
- Ευάγγελος Χεκίμογλου
Οι εκδόσεις Πνοή μετά το αστυνομικό, χιουμοριστικό βιβλίο του Βασίλη Καραναστάση, «Έγκλημα και Ταλαιπωρία», που γελάς μέχρι δακρύων, συνεχίζει με ένα ακόμη αστυνομικό βιβλίο και μας παρουσιάζει τον συγγραφέα Χρήστο Αναστασόπουλο.
Μετά από τρία βιβλία για ενήλικες και τέσσερα παραμύθια για τους μικρούς μας φίλους, ο Σπύρος Πετρουλάκης επιστρέφει δριμύτερος για να μας συγκινήσει με το νέο του μυθιστόρημα, «Το τελευταίο δαχτυλίδι», από τις εκδόσεις Μίνωας. Το ότι το διάβασα μέσα σε δυο μέρες σημαίνει πολλά. Δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου όσο η αγωνία κορυφωνόταν μα και η περιέργεια για την συνέχεια της ιστορίας.
«Ηλέκτρα το δάκρυ της Αφρικής» μας ταξιδεύει στην αχανή και άγνωστη γη της μαύρης Ηπείρου κουβαλώντας στις 406 σελίδες του μνήμες και ίσως βιώματά της, αφού έχει ζήσει και η ίδια από το 1969 μέχρι το 1997 στη Νιγηρία με την οικογένειά της.
Πολλές φορές έκλεισα το βιβλίο της Μαρίας Τσακίρη, «Ιφιγένεια» γιατί δεν μπορούσα να προχωρήσω στο επόμενο κεφάλαιο από τις σοκαριστικές σκηνές που διάβασα.
Σκληρό βιβλίο και όσο γνωρίζεις ότι είναι αληθινή ιστορία γίνεται ακόμη πιο σκληρό. Σκέφτηκα να προσπεράσω αυτές τις σκηνές μα πάλι πισωγύριζα. Πώς να τις προσπεράσεις όταν γνωρίζεις ότι η Ιφιγένεια της διπλανής πόρτας τα βίωσε κι έγινε σμπαράλια η ζωή της; Πώς να μη θαυμάσεις αυτό το κορίτσι με την απίστευτη δύναμη, που η κοινωνία της γύρισε τη πλάτη;
«Τι κατάρα και τούτη να πολεμάς μια ολάκερη ζωή για τη λευτεριά σου. Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος να μη γίνει δούλος;»
Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν τα ιστορικά βιβλία που μας γυρνούν τόσο πολύ πίσω στο χρόνο έχουν την εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού ή οι συγγραφείς άδικα κοπιάζουν ώστε να γράψουν την ιστορία μετά από πολύχρονη έρευνα μπλεγμένη με το μύθο ώστε να ταξιδέψουν τους αναγνώστες. Αν καταφέρνουν να «περάσουν» τα μηνύματα που θα τους προβληματίσουν, θα σκεφτούν θα διδαχτούν. Είναι αλήθεια ότι στα σχολικά μας χρόνια δεν μας άρεσε να διαβάζουμε την ιστορία γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα μας «ανάγκαζε » να τη μαθαίνουμε παπαγαλία. Δεν εμβαθύναμε στην ιστορία όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε ως πολίτες τα ίδια λάθη αφού δεν τη γνωρίζαμε.
Κανείς δεν ξέρει γιατί η ζωή τα φέρνει έτσι κάποιες φορές. Κανείς δεν ξέρει τι προσπαθεί να πει. Γιατί βαστάει για χρόνια τέτοια βαριά μυστικά κι αποφασίζει ένα πρωί να τα αποκαλύψει; Ίσως επειδή έτσι είναι η ζωή, περίεργη και αναπάντεχη. Γιατί; Άγνωστο.