Τη Μαρία Αθανασοπούλου την πρωτογνώρισα αναγνωστικά από κάποια ποιήματά της στο διαδίκτυο και από ένα διήγημάτης για το 1821, σε ένα συλλογικό έργο, από τις εκδόσεις 24 γράμματα, με επιμέλεια της Αλεξίας Καλογεροπούλου. Το τελευταίο θεατρικό της βιβλίο από τις εκδόσεις Γκοβόστη, «5+1», ήταν η αφορμή που την αναζήτησα για να μου μιλήσει για το θέατρο και πολλά άλλα.
Κυρία Αθανασοπούλου ευχαριστώ για τη συνέντευξη που μου παραχωρείτε για το Bookia. Πότε αρχίσατε να γράφετε και ποια ήταν η αφορμή που ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι της συγγραφής;
Εγώ σας ευχαριστώ κ. Παπαδημητρίου και εσάς προσωπικά και το Bookia, η πρόσκλησή σας αποτελεί ιδιαίτερη τιμή στο πρόσωπό μου. Το ερώτημά σας με πηγαίνει αρκετά πίσω στο χρόνο και σκαλίζοντας στη μνήμη μου αυτό που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι ο θάνατος μιας συμμαθήτριας και φίλης στη Δευτέρα Δημοτικού από λευχαιμία ήταν η αφορμή και η αφετηρία της πρώτης υπαρξιακής αγωνίας και της ανάγκης αυτό να εκφραστεί. Το νεκρό περιστέρι στα «Μολύβια της ψυχής»ενδεχομένως συμβολίζει αυτή την τραυματική για μένα απώλεια. Με το γράψιμο ασχολούμαι πολλά χρόνια αλλά με το εκδοτικό μέρος ασχολήθηκα πριν από οχτώ μετά από μία σοβαρή περιπέτεια με την υγεία μου. Ήδη όταν εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο, το δοκίμιο «Συνομιλώντας με τους Αλμπέρτο Καέιρο και Φερνάντο Πεσσόα» που το έγραψα το 2009 υπήρχαν στο συρτάρι μου τέσσερα μυθιστορήματα(έχουν εκδοθεί τα δύο)και αρκετά αδημοσίευτα ποιήματα καθώς επίσης και κάποια διηγήματα και ακόμη ένα παραμύθι που δεν έχει εκδοθεί, γραμμένα κάποια από αυτά τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πριν. Η γραφή αποτελούσε και αποτελεί για μένα έναν τρόπο για να εκφράζομαι επιλέγοντας, αυτόματα σχεδόν, κάθε φορά το είδος μέσα από το οποίο θα προσεγγίσω το θέμα μου. Το θέμα δηλαδή υπαγορεύει και τον τρόπο έκφρασης.
Από όσα διάβασα στο βιογραφικό σας έχετε γράψει ποιήματα, διηγήματα, έχετε συμμετάσχει σε συλλογικά έργα και πρόσφατα εκδώσατε θεατρικό που κι αυτό μας έρχεται από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Ποια είναι η σχέση σας με το θέατρο κι αν νιώθετε πως η συγγραφή ενός θεατρικού έργου είναι η ταυτότητά σας.
Η σχέση μου με το θέατρο υπήρξε πάντοτε μία σχέση μεγάλης αγάπης και ένα απωθημένο που οι συνθήκες της ζωής δεν επιτρέψανε να καλλιεργήσω και να αναπτύξω. Ωστόσο, στην πορεία του χρόνου αυτή μου η αγάπη με οδήγησε στο να πάρει το θέατρο στα μάτια και στο μυαλό μου τη θέση του σχολείου. Ενός σχολείου μάλιστα από το οποίο πήρα και έμαθα πολλά. Γι’ αυτό δεν περιορίστηκα στο να παρακολουθώ μόνο πολλές θεατρικές παραστάσεις από το ελληνικό και το ξένο δραματολόγιο. Φρόντιζα πάντοτε να ανατρέχω στα ίδια τα θεατρικά κείμενα κυρίως πριν αλλά, κάποιες φορές, και μετά τις παραστάσεις γιατί κάποια από αυτά δεν κυκλοφορούσαν και μεταφράζονταν με αφορμή το ανέβασμά τους στη σκηνή. Μετά από τη σοβαρή περιπέτεια με την υγεία μου, ξεπερνώντας τις όποιες αναστολές και τα διλήμματα, συμμετείχα σε μία ερασιτεχνική θεατρική ομάδα με δάσκαλο έναν άξιο και πολυτάλαντο ηθοποιό τον Ορφέα τον Ζαφειρόπουλο. Στη συνέχεια αρχές του 2020 παρακολούθησα το εργαστήρι νέων θεατρικών συγγραφέων στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με δασκάλους σπουδαίους συγγραφείς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες τον Ηρακλή Λογοθέτη, τη Σοφία Διονυσοπούλου, τον Ακύλα Καραζήση, τον Γιάννη Τσίρο και τον Κώστα Φιλίππογλου. Επανερχόμενη στο ερώτημά σας σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η θεατρική γραφή αποτελεί την ταυτότητά μου. Άλλωστε είναι η πρώτη φορά που δοκίμασα τις δυνατότητές μου σε κάτι τέτοιο, απλά το θέατρο αποτελεί ένα προνομιακό πεδίο ελεύθερης έκφρασης όπου μπορούν να ειπωθούν τα πάντα και αξιοποίησα αυτή τη δυνατότητα.
Πώς «χωρά η «Ταινία» μέσα στο βιβλίο; Μπορούμε να πούμε πως είναι το 1 στον τίτλο;
Η «ταινία» δεν αποτελεί το 1 του τίτλου. Αποκρυπτογραφώντας τον τίτλο του βιβλίου το 5 σηματοδοτεί τα πέντε μονόπρακτα που προηγούνται και το 1 είναι ο «καφές»το θεατρικό έργο σε 5 πράξεις που ακολουθεί. Αυτή η σημαδιακή πολεμική ταινία ήταν η αφορμή για να γεννηθεί αυτός ο θεατρικός μονόλογος για αυτήν την κατάρα που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα και δυστυχώς είναι πάντοτε παρούσα. Αν βέβαια αξιολογήσουμε τον πόλεμο που γεννάει σχεδόν όλα τα δεινά που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο στην ιστορική του διαδρομή θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και το 1.
Όλα τα θεατρικά σας περιστρέφονται γύρω από τον κύκλο της ζωής, την υπαρξιακή αγωνία, όπως τον θάνατο, μέσα από τη ματιά ενός εξάχρονου κοριτσιού όταν αντικρίζει ένα νεκρό περιστέρι, τον έρωτα, τη συγγνώμη τη συγχώρεση, τη φθορά, το αδιέξοδο των σχέσεων, την απώλεια που ξεκλειδώνει το αμπάρι των αντοχών-όπως γράφετε στην περίληψη του βιβλίου αλλά και στον πόλεμο. Ζητήματα που αφορούν όλους μας, όλα εκπέμπουν μηνύματα αυτογνωσίας, αφύπνισης αλλά και σκέψης. Πιστεύετε πως το θέατρο έχει τη δύναμη να ερεθίσει τις κεραίες της κοινωνίας; Θέλει άραγε η κοινωνία να αφυπνιστεί;
Η απάντησή μου στο ερώτημά σας αν το θέατρο μπορεί να ερεθίσει τις κεραίες της κοινωνίας είναι σαφέστατα θετική υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η κοινωνία θέλει να αφυπνιστεί. Είναι γεγονός ότι αυτή η διαδικασία της αφύπνισης απαιτεί θέληση για μαθητεία στην αυτογνωσία και στη σκέψη κάτι που πρέπει κανείς να το κατακτήσει προκειμένου να συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και μάλιστα σε μία εποχή σαν τη σημερινή που γίνονται τα πάντα για το αντίθετο. Θέλω να πιστεύω ότι οι εξελίξεις και οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες είναι τέτοιες που μπροστά στα αδιέξοδα όλο και πιο πολλοί θα προσχωρούν σε μία τέτοια συνθήκη. Θέλω να είμαι αισιόδοξη διαφορετικά δεν θα είχε νόημα από την πλευρά μου η οποιαδήποτε συγγραφική απόπειρα αφού οι όποιες δημιουργίες μου μέχρι τώρα δεν είναι άχρωμες και ουδέτερες.
Στα δυο αυτά χρόνια του κορονοϊού, οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά και οι συζυγικές έχουν δοκιμαστεί σκληρά. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη, αποξενωθήκαμε και ο καθένας περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Στην «Επιστροφή» βλέπουμε τη σύγχυση της ηρωίδας σας της Ελένης, στο τι πραγματικά θέλει από τον εαυτό της. Τελικά, λειτουργεί η λογική μέσα μας για το ποιος είναι σημαντικός για μας ή η επιθυμία της στιγμής;
Οι επισημάνσεις σας έτσι όπως τις παραθέτετε στο ερώτημα είναι σωστές και καίριες. Πραγματικά, οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά και οι συζυγικές (οι γυναικοκτονίες έχουνε πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις) στις μέρες μας και κυρίως στα δύο τελευταία χρόνια του κορονοιού δοκιμάστηκαν και εξακολουθούν να δοκιμάζονται σκληρά. Η Ελένη στην «Επιστροφή» είναι ένα πλάσμα ειλικρινές, ευαίσθητο και εύθραυστο που πληρώνει το τίμημα των επιλογών του. Ζει μία χαοτική κατάσταση και πασχίζει να ισορροπήσει ανάμεσα στο συναίσθημα και στη λογική. Όπως ξέρουμε το πάντρεμα της λογικής με το συναίσθημα είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Είναι γεγονός ότι πολλές φορές σοβαρές επιλογές για τη ζωή μας καθορίζονται από τις επιθυμίες της στιγμής γιατί στα κριτήριά μας για τις όποιες αποφάσεις μας υπεισέρχονται άλλα στοιχεία όπως είναι οι καταβολές που κουβαλάει ο καθένας μας, η έλλειψη εμπειρίας και ο εγωισμός που οδηγεί στην παρερμηνεία των γεγονότων, των συμπεριφορών και των καταστάσεων και μοιραία οδηγούμαστε στη σύγχυση για το ποιος είναι σημαντικός για μας. Θα προσέθετα στα παραπάνω και τον παράγοντα τύχη στον κατάλληλο χρόνο για να επιλέξεις.
Πόσο εύκολη λέξη είναι η συγγνώμη στις διαπροσωπικές μας σχέσεις; Ισχύει για σας πώς «από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο»;
Η συγγνώμη, η ειλικρινής δηλαδή αναγνώριση του λάθους που προϋποθέτει αφύπνιση, αυτογνωσία, ευθύνη και υπευθυνότητα και κυρίως αλλαγή συμπεριφοράς και στάσης δεν είναι καθόλου εύκολη λέξη γι’ αυτό και απουσιάζει από την καθημερινότητά μας και όταν, κάποιες φορές, τη συναντάμε στο δρόμο μας εκπλησσόμαστε. Γι’ αυτήν γίνεται λόγος, αυτή αποτελεί το ζητούμενο στη «Συγγνώμη» και όχι για τη λεκτική, την κενή γράμματος και ουσίας αναφορά σε αυτή τη λέξη που δίνει το άλλοθι στην αιτιολόγηση μικρών και μεγάλων εγκλημάτων τα οποία γίνονται κατ' επανάληψη.
«Ο καθένας μας το κλειδί το κρατά στην τσέπη του» είχε γράψει ο Τάσος Λειβαδίτης. Πόσοι γνωρίζουμε ότι μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε κι ότι η ευθύνη είναι δική μας για ό,τι ανθρώπινο συμβαίνει στη ζωή μας;
Πραγματικά, πολύ σωστά είχε γράψει ο σπουδαίος και πολυαγαπημένος ποιητής μας «ο καθένας μας το κλειδί το κρατά στην τσέπη του». Αυτό αποτελεί μία μεγάλη αλήθεια. Ωστόσο όμως, ο εντοπισμός και η ενεργοποίησή του γίνεται όταν η ζωή υπαγορεύσει την ανάγκη της χρήσης του. Έτσι είναι κάμποσες οι φορές που κοιτώντας προς τα πίσω αναρωτιόμαστε για τις απίστευτες δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας. Γι’ αυτό το κλειδί γίνεται λόγος στο «Μάθημα». Όσον αφορά την ευθύνη για ό,τι ανθρώπινο συμβαίνει στη ζωή μας και για το κλειδί που ο καθένας μας το κρατάει στην τσέπη του απαιτείται η αφύπνιση, η αυτογνωσία και η μετάβαση της σκέψης μας από το «εγώ» στο «εμείς», η συνειδητοποίηση δηλαδή ότι από τη στάση και τη συνεισφορά του καθενός μας εξαρτάται η πορεία μας ως κοινωνία.
Ο οποιοσδήποτε αποπειράται να γράψει τις σκέψεις του, τα αποστάγματά του, πρέπει πρώτα να είναι ενεργός πολίτης καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα και μετά να εκτεθεί γράφοντας ένα βιβλίο;
Το ερώτημα που μού απευθύνετε είναι ένα ερώτημα ουσίας και συμπλέκεται αναπόφευκτα με το ρόλο του συγγραφέα μέσα από τα κείμενά του. Δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση ότι ο συγγραφέας γράφοντας τις σκέψεις και τα αποστάγματά του θα επιλύσει τα κακώς κείμενα. Αυτό αντικειμενικά αδυνατεί να το κάνει. Θεωρώ όμως ότι το ελάχιστο που του απομένει είναι να τα καταγράφει και να αφυπνίζει. Είναι κι' αυτός προϊόν των καιρών του και η τέχνη του πρέπει να έχει απεύθυνση στον άνθρωπο και στα προβλήματά του. Δεν μπορεί να κλειστεί σε έναν γυάλινο πύργο και να γράφει αποστασιοποιημένος από την κοινωνική προβληματική του καιρού του χωρίς καμία συμμετοχή στα τεκταινόμενα ολόγυρά του. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε νεφελώδικες διακηρύξεις και αυτοπροβολές. Αυτό δε θα αποτελούσε από την πλευρά του υπεύθυνη στάση πνευματικού ανθρώπου που αναμφισβήτητα είναι. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μία επανάσταση, όπως θα έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς αν ζούσε σήμερα και έβλεπε τις εξελίξεις.
Είναι περισσότεροι οι συγγραφείς ή οι αναγνώστες; Υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία ώστε ο αναγνώστης μπερδεύεται από τα ΜΜΕ και δεν μπορεί να επιλέξει το ιδανικό γι αυτόν βιβλίο. Ποια είναι η γνώμη σας;
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια εκδίδονται πάρα πολλά βιβλία και είναι επίσης αλήθεια ότι στη Χώρα μας το αναγνωστικό κοινό είναι πολύ μικρό. Δε διαθέτω στατιστικά στοιχεία για να σας απαντήσω αν είναι περισσότεροι οι συγγραφείς ή οι αναγνώστες. Αν θυμάμαι καλά μόνο το 7% του πληθυσμού διαβάζει. Ο αναγνώστης, λόγω ακριβώς αυτής της πληθώρας των βιβλίων που εκδίδονται και του μεροληπτικού θα έλεγα τρόπου προβολής τους από τα ΜΜΕ, συμφωνώ ότι μπερδεύεται και πρέπει να ψάξει για να βρει το ιδανικό βιβλίο αλλά οφείλει να το κάνει γιατί το διάβασμα δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτοσκοπός μόνο για να περνάμε την ώρα μας και να λέμε ότι διαβάζουμε. Αν θέλουμε να περάσουμε την ώρα μας υπάρχουν και άλλα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, να πάμε έναν περίπατο, να δούμε φίλους, να ακούσουμε μουσική και λοιπά. Το διάβασμα θεωρώ ότι αποτελεί εξ αντικειμένου μία δημιουργική διαδικασία στην οποία συμβάλλει ο αναγνώστης με την επιλογή του.
Πιστεύετε πως το Υπουργείο Πολιτισμού, οι δήμοι δε θα μπορούσαν να προβάλλουν καλύτερα το βιβλίο; Αρκεί η στήριξη και η προβολή που παρέχουν στους συγγραφείς;
Βεβαίως, και το Υπουργείο Πολιτισμού και οι Δήμοι όχι μόνο θα μπορούσαν αλλά θεωρώ ότι έχουν υποχρέωση να προβάλλουν το βιβλίο. Για την Αθήνα στην οποία κατοικώ και για την οποία μπορώ να έχω γνώμη υπάρχει παντελής σχεδόν απουσία προβολής του βιβλίου ή για να μιλήσω ακριβέστερα περιορισμένη. Συνεπώς, θεωρώ ότι είναι σχεδόν ανύπαρκτη και ανεπαρκής η προβολή και η στήριξη που παρέχουν στους συγγραφείς.
Στο θεατρικό σας «ο καφές» μπορώ να πω πως περικλείεται όλη η αλήθεια κι όποιος το διαβάσει θα συγκλονιστεί. Η ελευθερία καταστρατηγείται, ο φόβος, η βία, η τρομοκρατία βγήκαν από τη ναφθαλίνη και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Συμφωνείτε πως αν δεν ξέρουμε το παρελθόν, τα βρίσκουμε μπροστά μας, ακόμη πιο απειλητικά από τότε;
Οφείλω να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια για τον «καφέ» και ελπίζω και εύχομαι να βρει την ίδια απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Απαντώντας στο ερώτημά σας ένα μπορώ να πω. Όχι μόνο συμφωνώ με την άποψή σας αλλά είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι αν δεν ξέρουμε το παρελθόν όλα τα κακά, όλα τα δεινά που προηγήθηκαν, τις αιτίες και τα αποτελέσματα, τα βρίσκουμε και πάλι μπροστά μας και μάλιστα, όπως εύστοχα σημειώνετε, πιο απειλητικά από τότε. Αυτή ακριβώς η εδραιωμένη πεποίθηση με οδήγησε στη συγγραφή αυτού του θεατρικού προκειμένου να φωτίσω γεγονότα του παρελθόντος που έχουν θαφτεί και έγιναν και γίνονται τα πάντα για να παραμείνουν στο σκοτάδι και που τα οποία δυστυχώς επαναλαμβάνονται σήμερα. Οι μορφές και οι τρόποι άλλαξαν, τα αίτια και οι σκοποί παραμένουν ίδια κάτω από διάφορα ιδεολογήματα όπως γινότανε και τότε. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται.
Τα προβλήματα των καιρών μας όπως η ακρίβεια, οι θάνατοι, η απειλή του κορονοϊού και τα ακόλουθά τους, έχουν δημιουργήσει μια κοινωνία που παραπαίει και η επιβίωση είναι το πρωταρχικό μέλημα. Ο Πολιτισμός είναι το τελευταίο μέλημα. Ένα βιβλίο, μια θεατρική παράσταση, μια συναυλία είναι πια πολυτέλεια για τους περισσότερους. Πού πάμε;
Έχετε δίκιο, πρωταρχικό μέλημα, σε αυτούς τους δύσκολους, απρόβλεπτους και σύνθετους καιρούς που ζούμε, για τον περισσότερο κόσμο είναι η επιβίωση και ο Πολιτισμός το τελευταίο οπότε πραγματικά ένα βιβλίο, μία θεατρική παράσταση, μία συναυλία έχει γίνει πολυτέλεια. Προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι πραγματικά για το πού πάμε. Το βέβαιο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σαν κοινωνία έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Από αυτό το ερώτημα προκύπτει και η ανάγκη της αφύπνισης και της ανατροπής όλων αυτών των συνθηκών που δεν επιτρέπουν στον περισσότερο κόσμο να ζει και όχι απλά να επιβιώνει, να τη ζει δηλαδή τη ζωή του έτσι όπως της αξίζει δεδομένου ότι είναι μία, ανεπίστρεπτη και τόσο σύντομη.
Έχετε κάνει ποτέ εκπτώσεις στα ιδανικά και τις αξίες σας ώστε να γίνετε μια ευυπόληπτη συγγραφέας; Σας αρέσει να χαϊδεύετε τα αυτιά των αναγνωστών σας;
Απαντώντας θα ξεκινήσω από το τελευταίο, το δεύτερο ερώτημά σας, γιατί αυτό εμμέσως απαντάει και στο πρώτο. Σαφέστατα και δε μου αρέσει να χαϊδεύω τα αυτιά των αναγνωστών, προσπαθώ μέσα από τα γραπτά μου να ενεργοποιώ τα αντανακλαστικά τους και να τους βάζω μπροστά στην ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας. Αντίθετα λοιπόν προσπαθώ να κεντρίζω τη σκέψη τους βάζοντας στο τραπέζι του διαλόγου που ανοίγω μαζί τους όλα τα ζητήματα που θεωρώ ότι είναι αναγκαία για να προχωρήσουμε ως κοινωνία και να πάμε παρακάτω γιατί είναι αυτά που με κεντρίζουν και πυρπολούν τη σκέψη μου, αυτά είναι και οι δικές μου αγωνίες και μου δημιουργούν την ανάγκη της έκφρασης. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει τη σταθερότητα στα ιδανικά και τις αξίες μου και προσπαθώ ελπίζοντας ότι δε θα τα προδώσω κάνοντας εκπτώσεις προκειμένου να γίνω μία ευυπόληπτη συγγραφέας. Στη μέχρι τώρα συγγραφική μου πορεία νομίζω ότι δεν έχω κάνει εκπτώσεις αν και αυτό συνήθως το βλέπουν και το κρίνουν οι άλλοι γιατί είναι κάτι που δεν κρύβεται, αργά ή γρήγορα προκύπτει.
Ποια είναι η γνώμη σας για το Bookia, όσον αφορά την προβολή των συγγραφέων και των έργων τους;
Θερμές, ολόθερμες ευχαριστίες στο Bookia για τη συνεισφορά του στην προβολή των συγγραφέων και των έργων τους. Στο άνυδρο τοπίο της προβολής και της προώθησης του βιβλίου το Bookia μαζί με άλλους παρόμοιους φορείς μας δίνει τόπο, τρόπο και φωνή για να προβάλλουμε και να επικοινωνήσουμε το έργο μας.
Κλείνοντας την κουβέντα μας και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε ξεκινήσει κάποιο νέο βιβλίο αλλά και ποιο είδος (ποίηση, θεατρικό, διήγημα) σας εκφράζει περισσότερο;
Εγώ σας ευχαριστώ κ. Παπαδημητρίου για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για το βιβλίο μου καθώς και για το χρόνο που διαθέσατε για την προσεκτική από μέρους σας ανάγνωσή του κάτι που προκύπτει αβίαστα από τα εύστοχα και καίρια ερωτήματά σας. Σχετικά με το τι θα ακολουθήσει σας ενημερώνω ότι ήδη επεξεργάζομαι μία συλλογή διηγημάτων και μάλλον αυτή θα είναι το επόμενο βιβλίο μου. Συνεχίζω να γράφω και να εκφράζομαι χωρίς να επιλέγω και να δείχνω την προτίμησή μου σε κάποιο είδος ποίηση, θεατρικό, δοκίμιο ή διήγημα. Το θέμα, όπως ανέφερα και παραπάνω, υπαγορεύει κάθε φορά το είδος μέσα από το οποίο θα εκφραστώ αφουγκραζόμενη τα μηνύματα των καιρών.
Ευχαριστώ κυρία Αθανασοπούλου και σας εύχομαι ολόψυχα τα ομορφότερα για το νέο σας βιβλίο. Και γιατί όχι να το δούμε στο θεατρικό σανίδι!
Ευχαριστώ και πάλι κ. Παπαδημητρίου και για τις όμορφες ευχές σας και για τη φιλοξενία!!!