«Δεν είναι απλώς λιθάρια όλα τούτα. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, το έθνος μας, ο λαός μας. Αυτά τα μάρμαρα που σμιλεύτηκαν από τα χέρια ενός Λύσιππου ή ενός Φειδία, είναι οι πολυτιμότερες παρακαταθήκες του γένους μας. Όλα αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να μας δώσουνε, να μη το καταδεχτούμε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι αυτά πολεμάμε…….» Σελίδα 477

«Κάθε τόπος έχει παρελθόν, το ίδιο και οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι φτιάχνουν τους τόπους και την ιστορία τους.»

Πήρα στα χέρια μου το τέταρτο βιβλίο της συγγραφέως Εύας Μαθιουδάκη, το δεύτερο από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Δεν έχω ξαναδιαβάσει δικό της βιβλίο και πραγματικά λυπάμαι γι’ αυτό. Η γραφή της με ταξίδεψε, σκάλισε μνήμες που πιστεύω πως τις έχουμε ανάγκη. Χωρίς αυτές δεν μπορούμε να αγωνιστούμε για ένα ομορφότερο μέλλον. Και θα το διαπιστώσετε διαβάζοντας το και γνωρίζοντας έναν-έναν τους ήρωες της. Γεμάτες χρώματα και αρώματα οι σελίδες του βιβλίου αλλά και βαθιά ανθρωποκεντρικό. Η καθημερινότητα τους περνά από το φίλτρο της πέννας της συγγραφέως αφού εμβαθύνει στην ψυχή τους και τους καθιστά πολύ αγαπητούς και φιλικούς στα μάτια των αναγνωστών.

«Να μην είμαι ραγιάς στον Τούρκο που με πατούσε στον σβέρκο και δεν με λογάριαζε για πλάσμα ανθρώπινο. Όμως να μη γίνομαι και ραγιάς στο πλάνεμα του ξένου, στα δανεικά λεφτά του, που τα γυρεύει με τους τόκους διπλά και τρίδιπλα και με κρατάει έτσι μόνιμα σκλάβο» σελίδα 513

Τι να πρωτογράψω πια για τον πολυγραφότατο Αντώνη Χαριστό; Το θεατρικό έργο «Ο δακτυλογράφος» από τις εκδόσεις Γράφημα είναι ο το τρίτο που εκδόθηκε μέσα στο 2021. Μετά το μελέτημα «Η λογοτεχνία της ευθύνης-Ιστορία & ταυτότητα στη λογοτεχνική κίνηση του ’30. Ο ρόλος του Άγγελου Τερζάκη» και το μυθιστόρημα του «Οι μαστοί των Αθηνών» έρχεται με ένα θεατρικό να μας καταπλήξει ακόμη μια φορά. Ήταν αφορμή η πανδημία; Ο εγκλεισμός; Ή ο ασταμάτητος δημιουργικός οίστρος που ως χείμαρρος ακράτητος μας προσφέρει βιβλία ποιοτικά και δύσκολα; Πραγματικά χαίρομαι για τον Αντώνη Χαριστό.Πώς μπορείς να μην υποστηρίξεις το έργο το δικό του μα και της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Θεσσαλονίκης που είναι ιδρυτικό της μέλος και αρχισυντάκτης της; Η συγγραφή για τον Αντώνη Χαριστό είναι αγάπη. Κι αυτήν την αγάπη τη διακρίνει αισθητά ο αναγνώστης διαβάζοντας και τα οχτώ προσωπικά του έργα αλλά και στα τρία συλλογικά που είναι επιμελητής αλλά συγγραφέας.

Μετά τηνσυγκλονιστική τριλογία «Ευτοπία» που με καθήλωσε, με προβλημάτισε, αλλά πολύ συχνά ακόμη επανέρχεται στη μνήμη μου, η Άννη Παπαθεοδώρου έρχεται στα εκδοτικά δρώμενα, με ένα άλλο μυθιστόρημα, που τιτλοφορείται «Οι τρεις τους», πάλι από την Άνεμος εκδοτική. Με την πρώτη ματιά υπέθεσα πως είναι ανάλαφρο, κρίνοντας από το όμορφο εξώφυλλο που εικονίζει τρεις κοπέλες. Κι όμως, διαπίστωσα πως δεν στερείται τον προβληματισμό, τη νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια που βιώσαμε οι περισσότεροι αναγνώστες. Μας θυμίζει πολλά ταρακουνώντας μας για τα λάθη που ίσως έγιναν. Δεν λείπει φυσικά η αυτογνωσία των ηρώων, της κάθε μιας ηρωίδας ξεχωριστά αλλά και όλων μαζί. Γυναικεία υπόθεση θα έλεγα χωρίς να το περιορίσω στη Γυναικεία λογοτεχνία. Θα έλεγα πως καλό θα είναι να το διαβάσουν και οι άντρες.

«Τώρα μιλάτε μ’ έναν αγρότη, που πασχίζει να συνδεθεί και πάλι με τη μήτρα που τον γέννησε. Τη γη, το νερό και τον αέρα. Και τούτη είναι η μόνη σοφία που πρέπει να θεμελιώσουμε από την αρχή, αν επιθυμούμε να περισώσουμε κάτι»

Η Μαίρη Κόντζογλου, μετά από τη διλογία της «Σκουριά και χρυσάφι», ιστορικά μυθιστορήματα, με τη γνώριμη λογοτεχνική γραφή της, που αγαπήθηκαν από τους αναγνώστες, έρχεται αυτή τη φορά, με διηγήματα, που έχουν θέμα, τι άλλο; την πανδημία, τον εγκλεισμό και τις συνέπειες τους. Τα ονόμασε διηγήματα κοινής ανησυχίας, κι έτσι είναι, βαθιά ανθρώπινα, ρεαλιστικά, αιχμηρά. Και ανήσυχα, όπως δηλώνει και ο τίτλος. Μας θυμίζει σκηνές που βιώσαμε, καταστάσεις περίεργες, χαρακτήρες που γνωρίσαμε στα απέναντι μπαλκόνια, στην πολυκατοικία μας, που δεν λέγαμε ούτε καλημέρα μαζί τους πολλές φορές γιατί οι καθημερινοί ρυθμοί μας ήταν έντονοι και δεν είχαμε χρόνο για περαιτέρω γνωριμίες. Κωμικοτραγικές οι περισσότερες σκηνές, αλλά τόσο οικείες

Μετά τα βιβλία της «Οι δρόμοι της βροχής» και «Ανομολόγητες αλήθειες», η Ελευθερία Χατζοπούλου επανέρχεται με το τρίτο βιβλίο της, «Οι εποχές της καταχνιάς» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μ’ ένα ωραίο εξώφυλλο που μας παραπέμπει ακριβώς εκείνες τις μαύρες εποχές για την πατρίδα. Η συγγραφέας, μας συστήνει την ξεριζωμένη οικογένεια του Θρακιώτη Αντώνη Καραντρέα και της Καλλιώς, με τα παιδιά τους, Φώτη, Ανδρέα και Φιλιώ, που οδηγούνται σε ένα μαρτυρικό οδοιπορικό, αλλάζοντας πόλεις, παλεύοντας να επιβιώσουν, μέχρι να βρουν απάγγειο. Θα το βρουν; Μέσα από τις 511 σελίδες του, οι Βαλκανικοί, ο Μεγάλος Πόλεμος, η τριπλή βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, ο εμφύλιος, και τα επακόλουθα του, συνθέτουν το χρονικό πλαίσιο που κινείται το μυθιστόρημα.

Ο Γιώργος Σ. Πολίτης επανέρχεται μετά το «Προξενιό της Ιουλίας», με ένα νέο συναρπαστικό βιβλίο, «Το τελευταίο φιλί» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Οι σπουδές του σε φιλοσοφία και ψυχολογία όπως και η αναφορά του αρχικά, στο σημείωμα του συγγραφέα, βοηθούν τον αναγνώστη να κατανοήσει ότι αυτό το βιβλίο δεν έχει στόχο να είναι ακόμη ένα ιστορικό βιβλίο που θα αποτυπώνει πιστά τα γεγονότα την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχή, αλλά ένα ανάγνωσμα που θα εμβαθύνει στην ψυχή των πρωταγωνιστών ώστε να τους φέρει σε μας ολοζώντανους και πραγματικούς. Και πράγματι, πετυχαίνει τον στόχο του με τρόπο απόλυτο, αφού δεν θέλουμε να αφήσουμε από τα χέρια μας αυτό το νέο του πόνημα.

Ένα χρόνο μετά το «Μποστάνι Δημοκρατίας», ο Αντώνης Χαριστός έρχεται μ’ ένα νέο βιβλίο «Οι μαστοί των Αθηνών», πάλι από τις εκδόσεις Γράφημα. Ο Αντώνης Χαριστός είναι επίσης μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας και αρχισυντάκτης των εντύπων αυτής, όπως του Παιδικού Αναγνωστηρίου, των Εκδοτικών Νέων και του Λογοτεχνικού Δελτίου. Μια συλλογική δουλειά νέων ανθρώπων που αγαπούν τη λογοτεχνία και τους αξίζουν συγχαρητήρια.