Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Πέρασαν πενήντα περίπου χρόνια από τότε που πρωτοακούσαμε τη διαφήμιση «Ακάκιε τα μακαρόνια να είναι ΜΙΣΚΟ» στα θερινά σινεμά της πόλης μας, και την περιμέναμε με χαρά για να μιμηθούμε τη φωνή. Δεν θυμάμαι αν μιλούσαμε μετά για την ταινία ή τον συμπαθητικό καλόγερο πάνω στο γαϊδουράκι. Μετά από τόσα χρόνια είδαμε το όνομα Ακάκιε, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, γραμμένο από τον συγγραφέα Κώστα Κρομμύδα, από τις εκδόσεις Διόπτρα.
«Σαντέ ήταν το πρώτο τσιγάρο μου και λικέρ τριαντάφυλλο το πρώτο πιοτί μου. Και όνομα και φίλους και άντρες και τόπους και μυαλά και γνώμη τα άλλαξα και τα παράλλαξα. Τσιγάρο και λικέρ ποτές»
Πώς να μην αγαπήσεις, να μη συμπονέσεις τη Ζαχαρώ, το κορίτσι με το κόκκινο φουστάνι, από το Γκουλέμα Ρέκα, ένα χωριό του Βερμίου, κοντά στο '33, που ξεδιπλώνει τη ζωή της και νιώθεις πως τα χέρια σου καίνε από το πυρωμένο κάρβουνο; Έτσι ένιωσα όταν πήρα στα χέρια μου το πρόσφατο βιβλίο της Πασχαλίας Τραυλού, από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μ’ ένα όμορφο εξώφυλλο που σε προδιαθέτει να το ανοίξεις όταν το βρεις στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Μετά από μια εξάχρονη ποιητική απουσία, η Πιεριέας Ποιήτρια Μίνα Παπανικολάου έρχεται με τα «Στιγμιότυπα αβύσσου», μ΄ ένα πολύ ωραίο εξώφυλλο, που επιμελήθηκε ο εκδότης Νικόλας Τελλίδης και συμβολίζει την άβυσσο που καταπίνει την ίδια ποιήτρια αλλά και όλους εμάς που μπλέκουμε στα δίχτυα της. Η ποιήτρια ξεδιπλώνει λέξη-λέξη τα συναισθήματα της και τα ακουμπά στο χαρτί, προσπαθώντας να κατανοήσει το απόλυτο. Ερωτά μέσα από τα ποιήματα της γιατί δεν ζούμε ως κανονικοί άνθρωποι; Γιατί τα διάσπαρτα εγώ μας δεν ανταμώνουν με το εμείς, στο στροβίλισμα του χρόνου; Νιώθει πως μας καίει ο καυτός ήλιος, που δεν είναι καθόλου συμπονετικός, που μας αφυδατώνει αν και σταθήκαμε μπροστά του διεκδικώντας το φως του. Μας καλεί να μη πιστεύουμε στα παραμύθια γιατί είναι επικίνδυνα. Θα ξυπνήσουμε μια στιγμή και θα βρεθούμε μπροστά σε μια άβυσσο, που δεν θα υπάρχει έξοδος κινδύνου. Συνδιαλέγεται με τις Ερινύες , ορθώνει ανάστημα και θέλει σκαλί-σκαλί να φτάσει στην Ουτοπία.
Μετά από τέσσερα χρόνια εκδοτικής απουσίας, η Ελένη Τσαμαδού έρχεται μ’ ένα πολύ δυνατό και ανατρεπτικό μυθιστόρημα, για να μας συγκινήσει αλλά και να μας βάλει στα σκοτεινά τούνελ της μνήμης, του υποσυνείδητου αλλά και του πεπρωμένου ή του κισμέτ.
«Είδα τότε πως, ότι κάμομε, θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε καμιά ελπίδα από τους ξένους..»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Μελένικο, Μελενίκ σήμερα που ανήκει στη Βουλγαρία ύστερα από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που υπογράφτηκε το 1913. Ακόμη έχω τη γεύση του κρασιού στο στόμα μου, του αίματος και των αποκαϊδιών, από το νέο βιβλίο της Σοφίας Βόικου, «Νυφικό από πορφύρα», από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
«Ο πέτρινος όγκος του Τόρε ντέλοΖενομπίτο, γαντζωμένος στην άκρη του γκρεμού στη δυτική πλευρά του νησιού, στέκεται ολόρθος περιμένοντάς με ν’ ανέβω»
Καπράγια! Ένα ιδιαίτερο όμορφο όνομα, μ’ ένα ξεχωριστό εξώφυλλο από τις εκδόσεις Πνοή, που σε ταξιδεύει. Μόνο που θα το δει ο αναγνώστης στις προθήκες του βιβλιοπωλείου, θα το πάρει στα χέρια του για να το ξεφυλλίσει. Το οπισθόφυλλο θα τον προκαλέσει να ταξιδέψει μαζί του. Άλλωστε το βιβλίο είναι ταξίδι.
"Οι εποχές αλλάζουν, η ιστορία επαναλαμβάνεται"
Ξεκίνησα με το τρίτο βιβλίο της τριλογίας του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη «Οι σημειώσεις του φαροφύλακα», διάβασα το δεύτερο τη «Λιτανεία» και μόλις τελείωσα το πρώτο του «Κάποτε στην Άρτα» από τις εκδόσεις Στοχαστής, που σχεδίασε το όμορφο εξώφυλλο. Τώρα που ολοκλήρωσα την τριλογία θαρρώ πως αν επισκεφτώ την Άρτα θα ξέρω τους δρόμους της, την ιστορία της. Πραγματικά είδα μια άλλη γραφή, ένα ρέοντα λόγο που μου θύμισε τους παλιούς κλασσικούς συγγραφείς που σε κέρδιζαν με την απλότητα τους. Χωρίς πολλά πλουμίδια. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί στο «Κάποτε στην Άρτα» ένα λόγο ποταμό, απλό, γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο που το καθιστά ολοζώντανο. Τις εκατόν είκοσι περίπου σελίδες του τις διάβασα απνευστί γιατί η ανθρώπινη ιστορία του σε καθηλώνει. Και σ’ αυτό το βιβλίο είναι φανερή η έρευνα που έκανε ο συγγραφέας σε αρχεία και βιβλία. Άκουσε προφορικές μαρτυρίες αλλά και ανακάλυψε φωτογραφικό υλικό που συμπεριλαμβάνεται μέσα στο βιβλίο, τεκμηριώνοντας ιστορικά την ιστορία του.
Όσοι αγαπούμε τη θάλασσα, αγαπούμε και τους φάρους της. Τους αγναντεύουμε και αναζητούμε τους ανθρώπους να μας πουν τις ιστορίες τους. Πολλοί φάροι στη χώρα μας έχουν εγκαταλειφθεί, αφού η τεχνολογία τους έχει αντικαταστήσει με μηχανήματα και δεν κατοικούνται πλέον από τους ήρωες τους.