Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη
Η Λίλα Κονομάρα γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε σύγχρονη λογοτεχνία στο Παρίσι και εργάστηκε αρκετά χρόνια ως καθηγήτρια στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Ως λογοτέχνης πρωτοεμφανίστηκε το 2002 με το βιβλίο "Μακάο", για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω" το 2003.
Ο Ανδρέας Ζαχαράτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961, σπούδασε photography & cinematography στην σχολή κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου, όπου αποφοίτησε με άριστα το 1983. Εργάζεται ως Διευθυντής Φωτογραφίας από το 1983 έως σήμερα στον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση, (Ε.Ρ.Τ. και Δημόσια Τηλεόραση).
Έχει διδάξει στα κρατικά Ι.Ε.Κ (Iνστιτούτα Eπαγγελματικής Kατάρτι-σης) still photography, cinematography, camera operation, lighting in television. Από το 1983 έχει πραγματοποιήσει δεκατρείς ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας. Είναι μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρίας και έχει βραβευτεί σε φωτογραφικούς διαγωνισμούς σε Ελλάδα & Ευρώπη.
Την Ιφιγένεια Τέκου την παρακολουθώ αναγνωστικά από το 2014, από το πρώτο της βιβλίο. Από τότε η γραφή της συνεχώς εξελίσσεται όπως και η θεματογραφία της, που μας ταξιδεύει πάντα νοερά σε χώρες και θρύλους, δίνοντας κάθε φορά το κοινωνικό της στίγμα μέσα από τους καλογραμμένους ψυχογραφικούς τους χαρακτήρες.
Στο νέο της βιβλίο, «Ο άντρας με τις κούκλες», από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ομολογώ πως το πάντρεμα ιστορίας, θρύλου, κοινωνικού στιγματισμού και αστυνομικού, με άφησε ακόμη μια φορά έκπληκτη. Την αναζήτησα να μιλήσει η ίδια στους αναγνώστες της, πάνω σε ερωτήματα που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το.
Ιφιγένεια Τέκου, ένα ακόμη βιβλίο που ταξίδεψε τους αναγνώστες σου, όπως εσύ καλά γνωρίζεις. Κάτω Ιταλία και Ιαπωνία σμίγουν σ’ αυτό το βιβλίο. Ποια ήταν η αρχή της έμπνευσής σου;
Τη Νατάσσα Καραμανλή την πρωτογνώρισα στην Κατερίνη το 2018, όπου δραματοποίησε το βιβλίο της «Το μπλουζ της Κυριακής» και «Ωτακουστής» μαζί με τη συγγραφέα Χαρά Χρυσάφη. Σήμερα έρχεται στα εκδοτικά πράγματα με τη «Βαριάντα», ένα πολύ δυνατό και επίκαιρο βιβλίο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Η Ελένη Στασινού μετά τις «Μαινάδες του Κηφισσού» έρχεται με το νέο της βιβλίο «Ο οδηγός που άφησε το τρένο στη μέση του πουθενά» από τις εκδόσεις Γκοβόστη να μας ταξιδέψει σε άγνωστα μονοπάτια. Μας μιλά για την ευθύνη του ατόμου, την εντιμότητα, αρχές και ιδανικά που έχουν χαθεί αλλά ίσως σε κάποια στάση του τρένου καταφέρουμε να τα αποκτήσουμε και πάλι. Μια κουβέντα με την ίδια τη συγγραφέα πιστεύω πως θα είναι πιο ωφέλιμη.
Η Σοφία Δημοπούλου επανέρχεται μετά το «Πως υφαίνεται ο χρόνος» στα συγγραφικά δρώμενα με το νέο της βιβλίο «Καλύτερα να σ’ έλεγαν Λισσάβω» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ο τόπος που εξελίσσεται είναι το χωριό Ρουμλουκιού, του Ρωμιότοπου της Ημαθίας, η Αλεξάνδρεια και τα Γιαννιτσά, η Αμερική και η Κέρκυρα. Οι πρώτοι, αν και κοντινοί, στον τόπο που μεγάλωσα, δε γνώριζα την ιστορία τους. Μπορώ να πω πως ήταν το κίνητρο της επιλογής του βιβλίου. Ένα κοινωνικό βιβλίο, ενδιαφέρον που σε τραβά να το τελειώσεις γρήγορα.
Αχ μουρλοσκοτωμένο, με έλεγε η μάνα μου γι’ αυτά που πίστευα, για το ανυπότακτο που ζούσα. Για τα σημάδια που είχαν χαραχτεί στο κορμί μου, ένα τόσο δα ήμουνα. Είχαν χαραχθεί πάνω μου οι ιστορίες και ο πόνος τους, από εκεί που έρχονταν οι ξεριζωμένοι.
Που να ’ξερα αυτά που άκουγα; και η μάνα μου να με περιμένει χάνοντας τον ύπνο της…
Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Δεν καταλάβαινα…
«Στις 2 Νοέμβρη 1958, η μάνα μου με γέννησε για πρώτη φορά, κι έχω τα πρώτα μου γενέθλια. Η μάνα μου με ξαναγέννησε για δεύτερη φορά, στις 22 Απριλίου του 1999, στο Λαϊκό Νοσοκομείο στην Αθήνα, όταν μου δώρισε για μεταμόσχευση τον έναν της νεφρό. Τότε έχω τα δεύτερα γενέθλιά μου. Και στις 3 Νοέμβρη 2011, ξαναγεννήθηκα για τρίτη φορά, στο δημόσιο Νοσοκομείο της Νανσύ στη Γαλλία, όταν μία μάνα δώρισε για μεταμόσχευση τα όργανα της νεκρής κόρης της κι έσωσε εμένα κι άλλους 7. Κι έχω τα τρίτα μου γενέθλια».
Ο Αντώνης Χαριστός, πολυγραφότατος συγγραφέας με επιμέλειες πολλών συλλογικών τόμων αλλά και δικών του βιβλίων, που όσα διάβασα μέχρι σήμερα, μ’ έχουν κερδίσει, έρχεται με την «Αγία Οικογένεια», από τις εκδόσεις Γράφημα, να ταρακουνήσει τα ήσυχα νερά της εκδοτικής παραγωγής. Ένα βιβλίο που εκτυλίσσεται στη Σουηδία του 1970, και περιστρέφεται γύρω από την πράξη της παιδεραστίας.
Γιατί όμως μας ταρακουνά; Γιατί το επίκεντρο είναι η καθολική Εκκλησία αλλά και η πολιτική εξουσία. Μπλέκονται πολλά πρόσωπα της καλής κοινωνίας της χώρας. Ψυχολογικό, ψυχογραφικό μυθιστόρημα, που πολλές φορές σταμάτησα να ηρεμήσω από τις εκτενείς αφηγήσεις, αλλά κι από τη σωματική, ψυχική βία που βίωσαν τα θύματα. Καλύτερα όμως να τα πει ο ίδιος ο συγγραφέας, που σίγουρα θα είναι πιο πειστικός από μένα. Τα τεράστια «γιατί» απαντώνται.
Τον ποιητή Γιώργο Χ. Θεοχάρη τον γνωρίζω λογοτεχνικά από το 1988 που εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Εμβόλιμον» στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας. Και μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση πως καταφέρνει να εκδίδει ένα τόσο καλό λογοτεχνικό περιοδικό στην περιφέρεια.
Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα ενώ έχει επιμεληθεί εφτά ανθολογίες. Η «Δίφορη μνήμη» είναι πεζογράφημα, το τελευταίο του έργο από τις εκδόσεις Πόλις και η ευκαιρία να μιλήσω μαζί του γι αυτό το τόσο όμορφο βιβλίο που με γοήτευσε η γραφή του.